CZ.T: Publikujemy połowę – bo akurat ona wydała nam się szczególnie interesująca – tekstu Michała Bogusza, napisanego na podstawie referatu na konferencję „Z dziejów polskiego anarchizmu” (2–3 grudnia 2010) w Pobierowie, opublikowanego raz pierwszy w dokumentach pokonferencyjnych. Cały tekst razem z przypisami przeczytasz TU.
Anarchizm zdegenerowany – syndrom kryzysu tożsamości współczesnego ruchu anarchistycznego
Słabość ruchu
Pierwsza wojna światowa zadała potężny cios tradycyjnemu (xv) ruchowi anarchistycznemu, który zaczął powoli zamierać wraz z wejściem społeczeństw masowych w fazę totalitaryzmów (lub walki z nimi (xvi)). Od końca II wojny światowej, a zwłaszcza od pojawienia się ruchów kontestacji lat sześćdziesiątych (w Polsce od połowy lat dziewięćdziesiątych (xvii) mamy do czynienia z grupami, które nawiązują do ideałów anarchistycznych, niektóre z nich nazywają się wprost anarchistycznymi, a wszystkie czerpią z rożnych doktryn anarchistycznych oraz z tego, co można nazwać rewolucyjną estetyką anarchizmu, ale zarazem w propagowanych przez siebie projektach przebudowy społecznej i bieżącej działalności postulują wykorzystanie państwa (lub metod przymusu państwowego) do realizacji swojego programu. W ten sposób przeczą podstawowemu celowi, jakim dla anarchizmu (xviii) jest zniesienie przymusu państwowego.