Sobota, godzina trzynasta, docieram na demo. Pierwsze, co rzuca mi się w oczy to grupa około dwudziestu nacjonalistów stojących na schodach. Mijając ich dostrzegam skromną reprezentację Związku Syndykalistów Polskich z banerem głoszącym „Śmierć kapitalizmowi”, więc naturalnie kieruję się w ich stronę. Chwilę stoimy rozmawiamy, tłum gęstnieje, szukam wzrokiem swoich towarzyszy. Protest rośnie i nabiera kształtu. Widzę dużo transparentów z Akcji Demokracji, dostrzegam nawet faszystów ze Zmiany, są także kukizowcy, ale do nich przejdziemy później.

Nagle są! Widzę czarną, zielono-czarną, czerwono-czarną i antyfaszystowską flagę! Rozpoznaję sylwetki zamaskowanych przyjaciół i bez zwłoki udaję się w ich kierunku. Wśród nas pojawia się spora reprezentacja Inicjatywy Pracowniczej. Skandując przez megafon hasła wkraczają na schody i wyraźnie idą w tym samym kierunku co Ja. No cóż, nigdy mi nie będzie z nimi po drodze, ale teraz jednak trzeba iść. Zwieramy szeregi i oceniamy sytuację.

Długo nie trzeba było czekać. Lecą pierwsze hasła w stronę
narodowców, którzy jak zauważyliśmy swobodnie rozmawiają z obecnymi na miejscu policjantami, a nawet się z nimi po przyjacielsku witają. Ci odkrzykują w naszą stronę, część związkowców razem z nami skanduje antyfaszystowskie slogany. Dźwięków, haseł i sloganów innych grup na proteście zwyczajnie nie słyszę, jesteśmy my i oni – faszyści z policją, łamistrajkami zajmiemy się później.
Continue reading Rzucamy iskrę i rozrabiamy na anty-Ceta w Wawie →