Wprowadzenie:
W kwietniu 1972 r, RAF opublikowała swój drugi komunikat teoretyczny pt: “Służyć Ludowi.” Podobnie jak “Koncepcja Partyzantki Miejskiej” był on dystrybuowany w formie magazynu podczas demonstracji pierwszomajowych tego samego roku.
W tekście prawie dwa razy dłuższym od poprzedniego, RAF próbuje dostarczyć analizy wydarzeń ubiegłych lat, zarówno w łonie lewicy, Republiki Federalnej jak i w ogóle. Sporo energii poświęca analizie nieudanych walk pracowniczych w sektorze chemicznym w 1971 r. oraz porażce, jaką poniosła legalna lewica w swojej próbie odpowiedzi na ucisk panujący w RFN. Jej słabości zostają wytknięte jako liczne czynniki podkreślające konieczność prowadzenia zbrojnej polityki.
Cechą wszystkich dokumentów teoretycznych RAF z tego okresu jest autentyczna próba znalezienia strategicznego powiązania między faktem klasowego ucisku, walką klasy pracującej (oczywiście poza związkami zawodowymi) i partyzantką. Temat ten nie zawsze będzie tak istotny. W opozycji do swojego antyimperializmu, ówczesna klasowa orientacja wynikała ze zbliżenia z lewicą-komunizmem, które pozostawały skupione na zagadnieniu klasowej samoaktywności i alienacji.
Wyjaśnienia tego faktu można częściowo szukać w politycznych doświadczeniach i trajektoriach założycieli RAF: rewolcie lat sześćdziesiątych i APO, która była zakorzeniona nie tylko w marksizmie-leninizmie i antyimperializmie, ale również w marksizmie Szkoły Frankfurckiej, “eksperymentalnych kolektywach” i za pośrednictwem Socjalistycznego Kolektywu Pacjentów w radykalnej terapii.
W tym czasie, na okres pomiędzy 1969 a 1973 rokiem przypadł szczytowy punkt konfliktu klasowego w RFN, który czasem rozgrywał się poza, a nawet przeciw przywództwu związków zawodowych, przybierając postać dzikich strajków, często wzniecanych przez kobiety, młodzież oraz robotników imigranckich. W kombinacji z nagłym zwrotem wielu byłych towarzyszy z APO ku nowym “proletariackim” K-grupom”
(komunistycznym grupom, usiłującym budować tradycyjną partię rewolucyjną – przyp. tłum.) tworzyło to kontekst w którym trudno byłoby opracować strategię rewolucyjną bez zmierzenia się z kwestią klasy pracującej.
Jak zobaczymy później, niektóre z idei zawartych w tym dokumencie zostaną wkrótce ograniczone, jeśli nie odrzucone, podczas gdy inne ulegną wyostrzeniu, znajdując miejsce w centrum światopoglądu RAF.
“Służyć Ludowi” to także odpowiedź na sprawę Karla-Hanza Ruhlanda, który stał się intrumentem propagandy policyjnej. Podobnie jak Beate Sturm i Peter Homann, dwójka osób, które wycofały się z partyzantki, zostaje on uznany za zdrajcę. Inaczej niż w przypadku Ruhlanda, głównym przestępstwem Sturm, wydaje się fakt, że po wycofaniu się z grupy, skontaktowała się ona z mediami, dostarczając Spieglowi wysoce niepochlebnego obrazu grupy.
Historia Homanna natomiast, wydaje się bardziej złożona; do dziś pozostają nierozstrzygnięte niektóre kontrowersje związane z jego odejściem. Chociaż istnieją kompletnie odmienne wersje wyjaśniające taki rozwój wypadków, pewnym jest, że po powrocie z obozu treningowego w Jordanii w 1970 r. jego stosunki z dotychczasowymi towarzyszami były bardzo złe.
Natychmiast po powrocie do Niemiec, Homann razem ze swoim przyjacielem Stefanem Austem pojechali na Sycylię, gdzie para towarzyszy potajemnie opiekowała się 7-letnimi bliźniaczkami, córkami Meinhof. Udając członków RAF mężczyźni odebrali im dziewczynki przekazując je w ręce ich ojca, wydawcy pisma Konkret, Klausa Rainera Rohla.
Wydaje się, że ta bezpośrednia interwencja, krzyżująca plany Meinhof w sprawie dzieci, przyczyniła się w jakiejś mierze do potępienia Homanna jako zdrajcy w “Służyć Ludowi”. Wersje tłumaczące dlaczego to zrobił są sprzeczne, jednak bez względu na okoliczności tej początkowej “zdrady”, Homann w pełni zasłużył sobie na to miano jeszcze tego samego roku, posuwając się do współpracy z policją, przekazując jej informację i zeznając w sądzie przeciwko partyzantce.
W retrospektywie, główna wartość “Służyć Ludowi” leży nie tyle w zawartości tekstu, co w dokumentacji momentu, który wyznaczał zamknięcie pewnego rozdziału.
Wyjaśniając zagadnienie napadów na banki i żmudnych przygotowań, niezbędnych do budowy partyzanckiej infrastruktury, tekst pozwalał bojownikom rozprawić się ze wstępnymi pytaniami, wymagającymi wyjaśnienia przed przejściem do realizacji większych planów.
“Służyć Ludowi” był ostatnim teoretycznym dokumentem RAF, jaki powstał poza więzieniem, kolejny pojawił się dopiero prawie dziesięć lat później.