Uwaga! Film znajduje się poniżej.
Akcja Bezpośrednia była grupą anarchistycznej partyzantki miejskiej walczącą w Kanadzie na początku lat ’80 (Nie należy mylić jej z analogiczną grupą o tej samej nazwie działającą we Francji). Założyli ją, żyjący we wspólnej komunie, radykalni aktywiści Ann Hansen i Brent Taylor, elektronik Doug Stewart oraz gitarzysta Subhumans Gerry Hannah i jego dziewczyna, nastoletnia July Belmas. Pod koniec lat ’70, w ramach badań uniwersyteckich, Ann Hansen odbyła podróż do Francji, gdzie spędziła kilka lat w środowisku działaczy wspierających europejskie grupy zbrojne. Poznała tam ukrywająca się bojowniczkę RAF Sabine Schmidt, która zachęciła ją by wróciła do Kanady i zbudowała tam własną grupę.
Konserwatywne, górnicze miasteczko, z którego ucieka, kto może. Kiedyś spokojne, dziś targane strajkami w proteście przeciwko planom zamknięcia 20 kopalń przez neoliberalny rząd Margaret Thatcher, która wypowiedziała robotnikom i ich rodzinom wojnę.
Fritz Bauer to niemiecki prokurator o lewicowych korzeniach, Żyd i gej, który doprowadził do schwytania nazistowskiego zbrodniarza Adolfa Eichmanna. Nas jednak nie interesuje promowanie “bohaterskich” prokuratorów, jakkolwiek podłych kanalii by nie łapali. Oprócz historii śledztwa Bauera ten film jest o czymś jeszcze. To przede wszystkim ciekawa opowieść o rzeczywistości powojennych Niemiec i niezłe wprowadzenie do historii zachodnioniemieckiego ruchu studenckiego oraz Frakcji czerwonej Armii (RAF).
Michael na początku lat 80. opuszcza swój dom rodzinny w Tyrolu by zostać księdzem. Wkrótce jako jezuita nowicjusz zostaje wysłany do Ameryki Południowej, gdzie ma opiekować się ubogimi.
Zapraszamy do obejrzenia filmu dokumentalnego Davida Aronovitscha z 2003 r.
Jan, Peter i Jule mają swoje sposoby na to, żeby w życie nielubianych przez siebie bogaczy wprowadzić trochę niepokoju. Pod ich nieobecność włamują się do mieszkań i robią tam małe “przemeblowanie”: cenna sofa ląduje w basenie, rodowa porcelana w lodówce. Jak firmowa pieczęć wygląda zostawiona przez nich wiadomość: “Dni waszego bogactwa są policzone”. Sytuacja komplikuje się gdy jeden z burżujów nakrywa ich na gorącym uczynku. Cała trójka decyduje się wówczas aby go porwać. Reżyser filmu musiał wykazać się nie lada asertywnością i charakterem, aby film nie kończył się aresztowanie głównych bohaterów. Naciskano na niego by tak się stało, uzależniając od tego sfinansowanie produkcji.
“Aż do piekła” ma wiele elementów świetnego kina. Połączenie społecznego nerwu i wyczucia filmowego gatunku. Świetne zdjęcia Gilesa Nuttgensa w panoramicznych, szerokich kadrach, jednym ujęciem potrafiące powiedzieć o świecie przedstawionym więcej niż licząca kwadrans scena dialogowa. Klimatyczną muzykę Nicka Cave’a. (…)
Ludwig Wiebo jest pastorem. W pobliżu jego domu dokonano odwiertów gazu ziemnego. Wkrótce po tym okoliczne zwierzęta zaczęły umierać, członkowie społeczności mieć problemy zdrowotne, a kobiety serię poronień. Po kilku latach ignorowania alarmowych doniesień i bezsilnych protestów wobec przedstawicieli przemysłu naftowego i gazowego, charyzmatyczny Ludwig postanowił przeciwstawić się okolicznościom, rozpoczynając własną kampanię sabotażową w czasie której wysadzał własność firm niszczących środowisko i ludzi. Reżyser filmu jest ateistą, jego bohater chrześcijaninem, jednak historia radykalnego oporu przeciw kapitalistycznym koncernom wykracza daleko poza kontekst motywów religijnych i jako taka stanowi cenną ilustrację opowiadają o walce jednostki z władzą.
Anna ma dość mieszczańskiego życia. Namawia męża na eksperyment: zerwanie z nudnym, ustatkowanym życiem i konserwatyzmem epoki. Wspólnie postanawiają stworzyć hipisowską komunę w wielkiej willi, która nieoczekiwanie przypadła im w spadku.