Ostrzeżenie o treści: Dyskusja na temat przemocy seksualnej
Komórki Akcji Bezpośredniej: Przyznanie się do odpowiedzialności za ataki na domy wysoko postawionych sędziów
To nie grecki wymiar sprawiedliwości ma problem, to on sam jest problemem
Komórki Akcji Bezpośredniej twierdzą, że są odpowiedzialne za następujące ataki z użyciem substancji zapalających:
W domu sędziny Panagioty Yioupi, o świcie w piątek 14 października, w rejonie Glyfady.
Youpi jest jedną z wielu służalczych marionetek gangu, który działa pod szyldem greckiego wymiaru sprawiedliwości. Przewodniczyła procesowi gwałciciela dzieci i członka rodziny Mitsotaków, Dimitrisa Lignadisa, który został zwolniony z więzienia po uznaniu go winnym gwałcenia nieletnich. Jest sędziną, która należy do wpływowej świty handlującego narkotykami potentata armatorskiego Vangelisa Marinakisa, wydając podczas swojej kadencji w Pireusie szereg prowokacyjnych orzeczeń na korzyść jego interesów.
Yioupi jest nieugięta w konfrontacji z biedakami, rozdając wieloletnie wyroki z taką samą łatwością, z jaką rozdawałaby zabawki na przyjęciu dla dzieci. Ma jednak pewną osobliwość – w konfrontacji z ludźmi z wyższych sfer, z politycznymi koneksjami, dostępem i finansową siłą przebicia, zmienia się w osobę wrażliwą i uduchowioną.
Na dom sędziny Myrsini Papachiou, o świcie w sobotę, 5 listopada, w rejonie Zografou.
Papachiou zajmuje najwyższe szczeble szamba zwanego sprawiedliwością publiczną. Tron, na którym zasiada jako wiceprezeska Sądu Najwyższego, zbudowany jest z bólu rozbitych ludzkich żyć zniszczonych przez więzienie.
6 grudnia 2008 r. w Atenach, w Grecji, policja zamordowała 15-letniego Alexandrosa Grigoropoulosa w sąsiedztwie Exarchii. W odpowiedzi, anarchiści, młodzi ludzie i inni rebelianci z różnych grup wznieśli rewoltę, organizując ogólnokrajowe zamieszki i okupacje, które trwały tygodnie. Prawdopodobnie była to pierwsza z fal buntu, których kulminacją były rewolucje w Tunezji i Egipcie. W tym roku, podobnie jak przez dekadę, ludzie obserwowali morderstwo Aleksandrosa i powstanie w 2008 roku w dniu demonstracji i akcji bezpośredniej. Jest to raport z 6 grudnia 2018 r. W Atenach, zawierający niektóre z działań solidarnościowych, które go poprzedziły.
Witamy na Egzarchii.
Perspektywa zewnętrzna
Pamiętam 6 grudnia 2008 roku. Pamiętam, że niektórzy przyjaciele rzucili pracę i polecieli do Grecji, aby wziąć udział w tym, co uważaliśmy za pierwsze powstanie anarchistyczne w naszym życiu. Pamiętam piękne obrazy buntu na ulicach Aten i Salonik, rozprzestrzeniające się po Grecji i inspirujące akty solidarności na całym świecie.
Tutaj, w Atenach, wielu mieszkańców jest zbyt dobrze zaznajomionych ze zjawiskiem obcokrajowców przybywających tu na zamieszki. Tacy goście nazywani są anarcho-turystami; wielu z nich przyjeżdża na Bahalę [zamieszki] w ten sam sposób, w jaki przyjeżdżają tu turyści na letnie wakacje. Anarcho-turysta potrzebuje dużo czasu, aby zasłużyć na szacunek i zaufanie wśród mieszkańców.
Chociaż przyznaję się do mojego statusu anarcho-turysty, zbudowałem bliskie relacje i podzieliłem się niezapomnianymi przeżyciami w tym kraju. Czuję się zobowiązany podzielić się z wami swoimi przemyśleniami i pomóc wam w malowaniu obrazu tegorocznej dziesięcioletniej rocznicy powstania z 2008 roku.
Przez lata, gdy widziałem zdjęcia demonstrantów ścierających się z policją w Grecji lub Chile, łatwo było poczuć, że moje własne wysiłki na rzecz oporu były niewielkie. Jednak po spędzeniu czasu poza Stanami Zjednoczonymi straciłem złudzenia i zyskałem użyteczną perspektywę. Tolerancja, z jaką państwo greckie jest zmuszane do wykonywania takich działań, jest wynikiem długiej historii oporu. W dzisiejszych czasach nie można sobie wyobrazić takich warunków istniejących w Ameryce Północnej.
Historia, która nadała sąsiedztwu Egzarchii jej charakter, była naprawdę krwawa. I to dwukrotnie w przypadku uniwersyteckich ustaw azylowych Grecji i Chile. Pinochet w Chile i junta w Grecji masowo wymordowali anarchistów, lewicowców i radykalnych studentów. Musimy zrozumieć, w jaki sposób te tragedie przyczyniły się do warunków, w których ruchy polityczne były w stanie ustanowić roczne dni działań, takie jak 6 grudnia w Grecji lub 29 marca, Dzień Młodego Combatanta w Chile.
W Stanach Zjednoczonych jest inaczej. Grecja doświadcza brutalnej policyjnej przemocy i represji, ale represyjny aparat Stanów Zjednoczonych jest o wiele bardziej inwazyjny, wszechobecny i złożony. Zdania nie są takie same. Nadzór przed i po działaniach nie jest taki sam. Przede wszystkim samo społeczeństwo jest zupełnie inne. Ludzie mają całkowicie odmienny stosunek do państwa i są z nim w konflikcie.
Kiedy wyruszymy, aby uczyć się na innych zmaganiach i czerpać z nich inspirację, musimy pamiętać o różnicach. Powinniśmy nadać priorytet rewolucyjnej introspekcji, która uwzględnia bezpieczeństwo i ryzyko. Odwaga i pasja są niezbędne, ale jeśli nie uwzględnimy kontekstu, możemy szybko sprzedać nasze własne zmagania.
Baner 6 grudnia 2018 r. “Pieniądze w bankach, pociski w młodzież – Przeciwko rozpadowi naszych przyszłych perspektyw, przeciwko państwowym / faszystowskim zabójstwom – Jako ludzie i młodzież, nie jesteśmy przerażeni, rozbijemy ich (tj. faszyści i mordercy państwowi) – nasz czas nadszedł. “
Dziesięć lat kryzysu
Grecki kryzys finansowy rozpoczął się w 2008 roku. Prawdopodobnie Grecja jest najbardziej z tego właśnie znana w tych czasach poza jej wyspami. Pokolenie Alexisa cierpiało z powodu surowych środków oszczędnościowych i ubóstwa. Bezrobocie szerzy się, szczególnie wśród ludzi młodych. W przypadku pracy w niepełnym wymiarze godzin w Grecji możesz zarobić 390 euro miesięcznie. Standard przyzwoitego przetrwania wynosi 600 euro miesięcznie. Poza zwykłymi czynnikami ekonomicznymi, wielu z tych anarchistów, którzy zradykalizowali się podczas wydarzeń z 2008 siedzi w więzieniach.
W maju 2010 r. trzech pracowników zginęło podczas napadu na bank; ostatnie wielkie ogólnokrajowe zamieszki miały miejsce na początku 2012 roku, zanim do władzy doszła lewicowa partia Syriza. Niektórzy twierdzą, że od tego czasu antypaństwowe i antykapitalistyczne ruchy Grecji przeżywają kryzys. Wielu jest ambiwalentnych wobec taktyki zamieszek. Większość z nich znajduje się ponad bahala (zamieszki w imię zamieszek), w tym nawet tak zwani powstańcy anarchiści z ruchu. Rzeczywistość 2008 roku jest jednym z najbardziej niezwykłych powstań we współczesnej historii anarchistów. Miasta płonęły, rewolta się uogólniała, strajki szerzyły się, a ludzie byli nie do pokonania razem na ulicy. Dzisiaj wielu ludzi zastanawia się, jak zaczęliśmy i trafiliśmy tutaj.
W czwartek 13 października 2016 anarchiści z kolektywu Rouvikonas i Nowej Filadelfii zaczęli okupacje centrali biznesowej Banku Attica w Kolonaki w Atenach. Podczas, gdy przez ostatnie 7 lat od wybuchu kryzysu gospodarki kapitalistycznej miliony ludzi w Grecji nie może zaspokoić swoich podstawowych potrzeb, ponad 40% Greków nadal żyje poniżej granicy ubóstwa, 45% emerytów, którzy pracowali całe swoje życie, dostaje emeryturę poniżej 665 euro (tj. poniżej granicy ubóstwa), 52% gospodarstw domowych jest w stanie przetrwać tylko dzięki emeryturze kogoś z rodziny, gdy 23,2% populacji jest bezrobotna, Grecja otrzymuje olbrzymie pożyczki od kredytodawców, które zamiast zostać zainwestowane w ludzi lub podupadły system ochrony zdrowia, są stale przekazywane bankom w postaci ogromnych sum, by mogły one oferować kolejne pożyczki. Oznacza to, że Grecy zapłacili za kryzys gospodarki kapitalistycznej własną krwią (i będą płacić jeszcze przez kolejne dekady), żeby banki miały ciągłe zyski.
Fakt, że banki tworzą strukturę systemu kapitalistycznego jest dla wszystkich jasne. Fakt, że banki są jedynie kolejnym narzędziem w arsenale systemu gospodarczego i politycznego, który używa ich do wyciśnięcia niższych klas do ostatniego grosza, również nie jest dla nikogo niespodzianką.
