Autonomiczna inicjatywa jest życiodajną krwią anarchii.
Bez osób marzących, intrygujących i zmieniających myśli w czyn, nic się nie dzieje. Organizatorzy protestów nie są tutaj inni; wyobrażają sobie sytuację, którą chcą ożywić i zapraszają innych, aby im pomogli. To samo dotyczy każdego anarchistycznego przedsięwzięcia z udziałem więcej niż jednej osoby. Ekologiczne grody, ataki, zbiórki pieniędzy, zawody, zespoły, wszystko to jest wynikiem ludzi decydujących się na stworzenie własnej rzeczywistości. Ciągły proces myślenia i działania bez bycia instruowanym, co robić, jest tym, co czyni anarchię możliwą. Niektórzy nazywają to autonomią, a bez niej anarchia jest niemożliwa.
Oczekiwanie na protesty nakłada obowiązek podejmowania działań na innych.
Jako anarchiści odrzucamy pogląd, że inni są odpowiedzialni za uczynienie naszego życia takim, jakim chcemy. To lepsze, niż ufać przywódcom, by spełniali nasze potrzeby i pragnienia. Musimy zrobić to, czego sami chcemy. Kiedy czekamy na protesty, zamiast robić to, co chcemy, przekazujemy odpowiedzialność za zaspokojenie naszych potrzeb organizatorom, marszałkom, aktywistom lub komukolwiek, kto planuje następną wielką rzecz. Jeśli mamy zamiar praktykować opór, nie możemy dać się ponieść prądowi obecnego, jak i nadchodzącego protestu.
Oczekiwanie na protesty ogranicza nasz potencjał.
Istnieje nieskończona liczba sposobów, w jakie możemy być silni; walka odbywa się na wielu poziomach. Możemy budować naszą zdolność do życia i wspierania się nawzajem, możemy wyostrzyć naszą analizę, aby lepiej zrozumieć i zwalczyć autorytet, możemy zyskać pewność siebie i nauczyć się nowych umiejętności, możemy zaatakować to, co powstrzymuje nas od wolności. Kiedy porzucamy nasze projekty, aby oczekiwać na następny marsz, ograniczamy naszą moc do tylko jednej formy.
Oczekiwanie na protesty oznacza jedynie działanie z policją i liberałami.
Wszystkie wielkie protesty gwarantują dwie rzeczy: policję i liberałów. Policja otrzymuje wynagrodzenie za utrzymanie pokoju społecznego, a liberałowie są bardziej niż chętni, aby próbować utrzymać go za darmo. Ci ludzie nie są najlepszym materiałem na kreatywnych buntowników. Z pewnością mogą się wokół nich dziać pewne rzeczy, ale przeważnie o małym znaczeniu – dlaczego więc robić z nimi, coś co możemy sami? Nie jest to wezwanie do całkowitego opuszczenia marszów i wieców, ale raczej do robienia rzeczy poza i obok nimi, gdy ma to więcej sensu.
Czekanie na protest to bezczynność.
(…) Kiedy odkładamy podejmowanie działań, o których wiemy, że są konieczne do stworzenia życia, jakiego chcemy – bez dominacji, poddajemy się bezwładnej apatii, z którą walczymy. Anarchia to nie tylko odległe horyzonty do osiągnięcia po rewolucji, to także każdy osiągnięty teraz i tutaj moment wolności.
(źródło Anthema, Volume 3, Issue 9, tłumaczenie z Insurrection News)
Czym różni się walka zbrojna od partyzantki miejskiej? Jaką przemoc popierają anarchiści? Jaka jest rola bojowych mniejszości? Czy anarchiści mają własne spojrzenie na kwestie walki prowadzonej w mieście? Co sądzą o dyscyplinie i podziale ról w organizacjach konspiracyjnych? Na te i inne pytania próbuje odpowiedzieć Gustavo Rodriguez – insurekcyjny działacz, myśliciel i przyjaciel Alfredo Bonanno – przywołując przykłady z historii anarchizmu.
Po objęciu fotelu prezydenta przez Donalda Trumpa ta część środowiska anarchistycznego, która dotąd opowiadała się przeciwko dostępowi i używaniu broni palnej, popadła w konsternację. Otóż okazało się, że na fali popularności ruchów skrajnie prawicowych oraz poparciu ze strony nowego prezydenta, mniejszości i ludzie o poglądach odstających od obecnej rasistowskiej narracji, mogą, a nawet muszą, obawiać się o swoje życie. Będąc praktycznie nieuzbrojonymi, zostali postawieni w sytuacji, w której jakakolwiek forma protestu staje się niemalże walką o życie – i to bardziej niż kiedykolwiek. Całą tę sprawę postanowił poddać analizie amerykański anarchokomunista, ukrywający się pod pseudonimem Dr. Bones, prowadzący portal http://www.theconjurehouse.com/. Owocem jego pracy jest tekst, który mamy przyjemność przedstawić poniżej – ,,Czas, by anarchiści chwycili za broń”. To tekst, który w logiczny i dosadny sposób odbiera sens liberalnemu i naiwnemu podejściu, według którego lewica powinna pozostać “pokojowa” – cokolwiek miałoby to oznaczać i trzymać się od broni palnej z daleka. W obliczu ataków przeciwko mniejszościom, bezustannemu wzrostowi popularności skrajnej prawicy, próby określenia Antify jako “organizacji terrorystycznej” i wydarzeniach 20 stycznia, nadszedł moment, w którym anarchiści powinni zrewidować swój światopogląd wobec legalizmu, taktyki “non-violence” i używania broni palnej. I nie chodzi tu bynajmniej wyłącznie o anarchistów żyjących w Stanach Zjednoczonych.
