Wieczorem 1 listopada kilkadziesiąt studentek_ów bawiło się na UQAM (hostel uniwersytecki) w Montrealu. Atmosfera szybko się rozkręcała wraz ze wzrostem pomalowanych ścian i rozpierdolonych kamer monitoringu.
“Policja została wezwana wczoraj około 21.50 z powodu zamieszek i burdy. Kiedy przybyła, wszyscy się ulotnili. Policja wciąż prowadzi śledztwo i nadal nie ma żadnych podejrzanych”, powiedziała rzeczniczka policji Andrée-Anne Picard.
Zostało zniszczonych łącznie 7 kamer podczas tego szaleńczego wieczoru. UQAM szacuje, że “70 osób uczestniczyło w aktach wandalizmu”.
Wśród napisów, które pojawiły się w korytarzach na drugim piętrze Pawilonu Huberta-Aquina, oraz w innych miejscach były również takie, które wykpiwały firmę Garda, odpowiedzialną za bezpieczeństwo w UQAM: “Róbcie zamieszki, a nie strajki”, “Ani Ojczyzna, ani Państwo, ani Quebec, ani Kanada”, “Uniwersytet jest początkiem końca” wszędzie wokół pojawiły się symbole anarchistyczne.
Siedmioro towarzyszek_y walczących przeciwko terrorowi granic i państwowej kontroli zostało aresztowanych za pomoc imigrantom, aby ci mogli żyć tam, gdzie im bardziej odpowiada. Stoją przed poważnymi zarzutami i wyrokami więzienia, podobnie jak wszyscy inni złapani wrogowie tego świata.
W ramach międzynarodowego wezwania do solidarności my, anarchistyczna inicjatywa w Atenach, odpowiedzieliśmy atakując francuską instytucje znajdującą się pod kuratelą ambasady i państwa. Francuski Instytut ma legitymizować dziedzictwo francuskiego kolonializmu i utrwalać jego narodową tożsamość. Francja buduje mordercze granice i oskarża tych, którzy walczą o ich zniszczenie. W ramach represji państwa francuskiego wszystkie instytucje normalizujące jego istnienie są celem naszych ataków.
Jako instytucja kultury, Instytut Francuski propaguje nacjonalistyczny program francuskiego państwa narodowego. Nie tolerujemy żadnych państw narodowych ani instytucji, które je reprezentują. Nie tolerujemy Twierdzy Europy i granic, które odmawiają ludziom swobody przemieszczania się. W walce przeciwko kryminalizacji solidarności zachęcamy wszystkich bojowników do organizowania się i uczestniczenia w walce przy użyciu wszelkich dostępnych środków.
W niedzielę wieczorem zaatakowaliśmy Instytut farbami, kamieniami i hasłami. Potem na scenę przybyło 30 policjantów i aresztowano kilku przypadkowych przechodniów. Zarówno państwo francuskie, jak i greckie celujcie w tych, którzy mogliby stanąć na drodze ich fałszywego bezpieczeństwa: bezpieczeństwa policyjnego terroryzmu.
Żadnych państw i granic! Zwalczaj prawo i porządek!
„Po stokroć lepiej byłoby dla nas, gdybyśmy potrafili przestać się wymądrzać, wręcz odrzucić swoją mądrość. Wyrzekając się swej łaskawości i porzucając prawość, moglibyśmy stać się uczciwi i uprzejmi. Wyrzekając się sztuki podstępu i porzucając działania skierowane na zysk, nie byłoby złodziei i przestępstwa.”
– Tao te Ching, rozdział XIX
Podczas mojej kariery, byłem czymś w pokroju dziwnej bestii, trudno byłoby mnie określić w jakiś konkretny sposób: wielbiciele dziennikarstwa uwielbiają mą prozę, jednak czują się zmieszani zostawianymi przeze mnie ofiarowaniamiº na rozstajach dróg oraz niekończących się odniesieniach do Stirnera; Anarchiści i Insurekcjoniści cenią moje teorie ale są skonsternowani moim handlem duszami i określaniem się jako dziennikarz; Okultyści wielbią me czarnoksięskie skłonności, jednak są zdziwieni moim uzależnieniem od konsumpcji polityki wraz z moim nihilistycznym pragnieniem zniszczenia świata.
Jaki ze mnie czarodziej, który jako osoba, łatwy jest do opisania, jednak którego poglądy polityczne już nie? Byłem jednak przekonany, że tak jak pewny jest sezon na ogniste niebo zalewające krajobraz wielu wiosek na Florydzie, tak pewne będzie również to, że będę musiał w końcu wytłumaczyć moją politykę.
Weźmy pod uwagę mail, który ostatnio otrzymałem:
Tak jak ty, jestem egoistą – identyfikuje się tak właściwie też jako post-lewicowiec. Rzekłbym, że pozostawienie za sobą wartości lewicowych, poskutkowało również odrzuceniem idei komunizmu. Zgadzam się w większości z krytyką lewicowości, Wolfi Landstreichera.
Uważam komunizm za program polityczny, który jest ideologicznym Duchem¹. Istnieją takie pozycje literackie jak „«Prawo» do bycia chciwym” oraz „«Prawo» do bycia leniwym”, jednak osobiście uważam, fakt łączenia „sprzeciwu wobec pracy” z ideą będącą u swych podstaw utylitarną drogą ekonomicznej produkcji, za nieco dziwne. A gdy większość ludzi myśli o „komunizmie”, nie rozumieją „komunizmu” w ten sam sposób co osoby od „«Prawa» do bycia chciwym”; przeważająca część przypisałaby „komunizmowi” szczytne cechy Duchy, takie jak Sprawiedliwość przez duże „S”, Humanitaryzm przez duże „H”, „Poświęcenie dla dobra ogółu!”…
Co o tym sądzisz?
Uważam to za interesujące, że określasz się jako egoistyczny komunista, a nie konkretnie jako anarchista. Po prostu uznałem to za nietypowe, iż sięgasz po określenie „komunista”, gdzie nie kojarzę żebyś jawnie wspominał o tym, że tak właściwie jesteś anarchistą.
Pomiędzy czasem, który poświęcałem na próbę zregenerowania mojej zniszczonej wątroby, za pomocą medytacji oraz Qigong, pisałem moją odpowiedź. Uznałem że wyszła na na tyle dogłębną, iż postanowiłem, że przeobrażę ją w artykuł a przy okazji w definicję poglądu politycznego który wyznaję, gdzie niewiele osób o tym poglądzie słyszało.
Po pierwsze: jestem Egoistą, określam się tak zanim definiuję się jako Anarchista. Jak dla mnie, Egoizm przewyższa Anarchizm, uznaje on Anarchizm jako stanowisko, którego definicje, nieco bardziej rozwija: nie ma żadnej hierarchii nade mną, mimo że niektóre elementy mogą się za takie uznawać. To dotyczy oczywiście zarówno Państwa, jak i samego konceptu Prawa; obejmuje to też Kapitalizm ale również, krytykujące Egoizm poglądy, skupiające się na argumentacji: co jest złe a dobre. Tak – wszystko jest niczym w moich oczach, wszystkie relacje istnieją tylko wówczas gdy tego chcę. Społeczeństwo jest niczym więcej jak tylko wielką ideą, sztuczną grą która bierze siebie na poważnie – nie mam zamiaru żyć według scenariusza na tym ziemskim teatrzyku.
Czarnoksiężnicy i wiedźmy zazwyczaj żyją w takim miejscu – zawsze poza zasadami i obrzędami Żyjącego Świata; weź odważną dawkę grzybów, zanurz się w obrządku voodoo i spędź noc na pobliskim cmentarzu – będziesz wtedy wiedział czemu [tak żyją]. Taka egzystencja jest jedną opcją z wielu do wyboru, jednak gdy podobnego stylu życia już się nauczysz, zobaczysz że politykowanie większości ludzi przypomina żenujący do bólu żart.
Jestem uwięziony. Tak samo zresztą jak i ty. Nie dążę do tego aby to więzienie „stało się lepszym miejscem” – opowiadam się za jego całkowitym zniszczeniem. Nie mam najmniejszego zamiaru być biczowatym przez „bicz ludowy” lub powierzyć go w ręce innych. Myślę w ten sposób bez żadnego religijnego przekonania iż kres ludzkości jest bliski. Walczę, czuję wtręt, ja tryskam jadem w kierunku świata który tak bardzo chce mnie zniszczyć za to kim jestem. Sposób w jaki ten system krzywdzi innych tylko podsyca moją nienawiść, hańbiące wulgarne zniewolenie, które ich otacza wypełnia mnie prawą złością. Ja, za sobą podążam, sugeruję się tylko i wyłącznie własną chęcią; jest to moja pieśń, którą tylko i wyłącznie ja mogę śpiewać.
Dlaczego zatem nazywam się też Komunistą?
Tak jak Novatore rzekł: „ponieważ my – przemocowi cerebraliści i namiętni sentymentaliści w jednym – rozumiemy i wiemy, że rewolucja jest w głębi naszej cichej rozpaczy – koniecznością, oraz potrzebą wolnych dusz które cierpią w niebie”. Nie mogę być wolny dopóki jestem ubezwłasnowolniony przez Kapitał i nie jestem w stanie prawdziwie się zabawiać gdy krzyki zniewolonych dzwonią mi w uszach. Ja chcę wolności dla siebie, tak jak i dla ciebie, tak żebyśmy mogli się nią cieszyć wspólnie. Kiedy mówię o Komunizmie, mówię o oryginalnej definicji tj. społeczeństwa bezklasowego, bezpaństwowego. Oznacza to, że wykluczam wszelkie okresy „przejściowe”².
„Jeśli robotnicy zostaną robotnikami, pracującymi w oddzielnych zakładach, będą uzależnieni od tych miejsc ze względu na konieczność utrzymania się, wciąż będą wymieniać się dobrami z innymi zakładami, to to czy wymiana dóbr będzie zorganizowana oddolnie, czy będzie ona oddana «państwu robotniczemu» które sterować będzie taką wymianą centralnie, nic nie znaczy: kapitalistyczna istota zachowała się i prędzej czy później wyrazista rola lub funkcja kapitalisty się powtórzy.”
– „Komunizacja”, Gilles Dauvé, Karl Nesic
Istnienie rynku jest równoznaczne z istnieniem pieniądza, bez różnicy jak bardzo będzie starała się to zatuszować lub inaczej nazwać Lewica. Ponieważ są one tak łatwe do przeliczania, waluty będą zawsze przelicznikiem wartości (ile dzisiaj zrobiłeś, ile to jest warte) zatem wszystko będzie przeliczane za pomocą takiej łaty mierniczej: jabłko nie jest już cenionym podarunkiem z ogrodu, rzeczą samą w sobie, a towarem; rodzinny pies nie jest twoim przyjacielem, a po prostu „własnością” z wartością pieniężną.
Świat nas zatem nie stworzony jest z jednostek, a z kapitału udzkiego.
Stirner nawet zwraca uwagę: „Nieustanne starania nie pozwalają nam wytchnąć i używać w spokoju: nie zadowala Nas to, co posiadamy. […] Jest zatem rzeczą wysoce pożądaną, byśmy doszli do porozumienia co do prac ludzkich, tak żeby one – jak w wypadku konkurencji – nie pochłaniały całego naszego czasu i wysiłku.”
– „Jedyny i jego własność”, Max Stirner
Zatem, co w takim razie powinien czynić Egoista?
Kooperacja jest potrzebna ludzkiej egzystencji, jednak ten fakt nie musi nas dzielić na klasy. Możemy pozyskiwać to co chcemy bez konieczności skupiania się na istocie kupowania i sprzedawania. Taka Unia Jednostek, pracująca ze sobą aby każdy mógł na tym skorzystać, bardziej przypomina zdefiniowany przez Stirnera „oręż, dzięki któremu umacniasz i zwiększasz swą naturalną siłę” aniżeli cokolwiek co Sowieci nam wydali; jest to również bliskie konceptu „unii” Nietzschego:
„Wyobrażam sobie, że każde ciało specyficzne dąży do zapanowania nad całą przestrzenią i rozpostarcia swej siły (swej woli mocy); i do odepchnięcia tego, co jego rozpostarciu się przeciwi. Lecz ustawicznie natyka się na takie same dążenia ciał innych i kończy na układaniu się („łączeniu”) z tymi, które są z nim dostatecznie pokrewne: wtedy łącznie spiskują do osiągnięcia mocy”
W ostatnim roku miała miejsce cała fala publikacji dotyczących wpływowych ludzi – niemal wyłącznie mężczyzn – dokonujących seksualnej przemocy w stosunku do osób, które im podlegały. Ruch #MeToo zapewnił platformę niezliczonym odważnym ofiarom. Pomimo jednak tego, że pewną liczbę mężczyzn spotkały konsekwencje ich czynów, wiele dzieli nas od rozwiązania problemu męskiej przemocy seksualnej. Skupianie się na uczynkach wybranych mężczyzn pozwala traktować ich jak wyjątkowe przypadki, jak gdyby to, co zrobili, miało miejsce w próżni. Działa to analogicznie do mechanizmu systemu sprawiedliwości karnej, skupionego na indywidualnej winie i reformatorskiej polityce, oddanej przekonaniu o tym, że istniejący rząd i rynkowa ekonomia służą nam dobrze, dopóki u władzy pozostają odpowiedni ludzie. Kiedy jednak na światło dziennie wychodzi tak wiele niewłaściwych zachowań mężczyzn, musimy rozważyć możliwość, że zdarzenia owe w ogóle nie stanowią wyjątków – że takie napaści są nieuniknione, że są systemowym wynikiem obecnego porządku społecznego. Czy istnieje sposób ma poradzenie sobie równocześnie z przyczyną, jak i symptomami?
Uwaga: drastyczne opisy przemocy seksualnej.
Praktycznie każdy materiał w mainstreamowych mediach potraktował molestowanie seksualne jako problem niepowiązany z kapitalizmem i hierarchią. Kiedy redaktorzy_orki przyznają, ze kapitalizm i hierarchia odgrywają jakąś rolę, sugerują, że szkodliwe elementy tych systemów można naprawić poprzez reformy. Nawołują, abyśmy zażądali_ły od władzy, by rozwiązała główne przyczyny problemów: mamy naciskać na korporacje, by zwalniały dyrektorów, wzywać media do wykluczania społecznego magnatów medialnych, mamy używać demokracji do karania polityków. Krótko mówiąc, mamy korzystać z tych samych struktur, poprzez które nasi oprawcy utrzymują władzę, aby im ją odebrać.
W rzeczywistości jest wręcz przeciwnie. Nie możemy być efektywni_ne w walce z falą przemocy seksualnej, nie mierząc się z tym, co stanowi jej źródło.
Tatuaż stworzony przez Charline Battle inspirowany Jenny Holzer.
Bardzo krótka historia przemocy seksualnej w Stanach Zjednoczonych
Napaści seksualne i gwałt są wplecione w historię Stanów Zjednoczonych od samego ich początku. Pierwsi koloniści nie uznawali rdzennych mieszkańców za wartych takich samych moralnych rozważań, jakie stosowano wobec Europejczyków. Napaści seksualne i gwałt były stałym narzędziem stosowanym przez kolonistów. Michele de Cuneo, szlachcic i jeden z członków załogi Kolumba, opisał w liście następującą scenę, najwyraźniej nie odczuwając w związku z nią jakiegokolwiek wstydu czy wyrzutów sumienia:
„Kiedy znajdowałem się na statku, pojmałem bardzo piękną karaibską kobietę, podarowaną mi przez Lorda Admirała, z którą, zabrawszy ją do swojej kajuty, zgodnie z ich zwyczajami nagą, poczułem pragnienie sprawienia sobie przyjemności. Chciałem swoje pragnienie zrealizować, ona jednak nie była chętna i tak podrapała mnie paznokciami, że pożałowałem moich prób. Widząc to jednak (by opowiedzieć moją historię do końca), wziąłem linę i porządnie ją oćwiczyłem, do wtóru jej nieboskich wrzasków, które ciężko sobie wyobrazić. Ostatecznie doszliśmy do takiego porozumienia, że można by pomyśleć, że wychowano ją w szkole dla nierządnic.”
Zwyczajnym było również wykorzystywanie seksualne niewolnic. Był to jeden z esencjonalnych aspektów systemu niewolnictwa: poza wykonywaniem prac domowych, niewolne kobiety były zmuszane do seksu i reprodukcji, co pozwalało panu pomnażać ilość posiadanych niewolników.
Pracowników spotykało molestowanie seksualne od tak dawna, jak wykorzystywano siłę roboczą. To tylko jedna z wielu manifestacji nierównej dynamiki władzy pomiędzy pracodawcami, a pracownikami.
Znosząc to wszystko, kobiety nigdy nie były pasywnymi ofiarami. Od zawsze walczyły przeciwko swoim oprawcom z zaciekłością i kreatywnością, stosując zróżnicowane taktyki. W połowie XIX wieku na przykład, niewolnica Harriet Jacobs z furią walczyła ze swoim ciemiężycielem; po odrzuceniu jego seksualnych propozycji, przez siedem lat kryła się w korytarzu sanitarnym, by go uniknąć. Ostatecznie udało się jej uciec do Nowego Jorku i uzyskać prawną wolność. Jako przodowniczka ruchu #MeToo, pisała do New York Tribune listy opisujące jej przeżycia, a w 1860 r. opublikowała „Incidents in the Life of a Slave Girl”, jedną z pierwszych książek opisujących doświadczenia zniewolonych kobiet związane z przemocą seksualną.
Na początku XX wieku kobiety zaczęły organizować się w związki zawodowe walczące o prawa kobiet-robotniczek, w tym o prawo do wolności od molestowania i napaści seksualnych. Zmagania czarnych kobiet z opresją w miejscach pracy doprowadziły do ustanowienia pierwszych praw przeciwko dyskryminacji seksualnej i molestowaniu. W 1993 r. Lorena Bobbitt odcięła znęcającemu się nad nią mężowi penisa i wyrzuciła go za okno po tym, jak ją zgwałcił. Została uniewinniona przez ławę przysięgłych. Wszystkie te formy oporu są skuteczne.
„Podawały sobie krwawiący pień, jak gdyby w końcu zarżnęły dzikie zwierzę, które pastwiło się nad każdą z nich z osobna, widząc jego bezwład, kiedy tkwił w ich władzy. Obnażyły zęby i splunęły na niego.” – Fragment z powieści „Germinal” Emile’a Zoli z 1885 r., w której tłum głodujących robotniczek kastruje zwłoki sklepikarza, który zmuszał je do seksu w zamian za wydawanie jedzenia.
Korporacje nie rozwiążą problemu
W przypadku mężczyzn, których zachowanie w końcu zostało ujawnione publicznie, często nie było żadnym sekretem, że są oprawcami. Obecnie nie zmieniło się nic poza tym, że korporacje poświęciły sprawie odrobinę uwagi. Korporacyjne media opublikowały historie kobiet; niektóre korporacje zwolniły gwałcicieli, jeśli ich czyny uznano za odpowiednio oburzające. Czy powinniśmy być wdzięczne_i korporacjom za zwolnienie kilku seryjnych seksualnych oprawców, wobec których oskarżenia zbierały się tak długo, że stały się zagrożeniem dla ich marki?
Korporacje jedynie zatykają wyciek ropy, który w końcu trafił do wiadomości. Ale kto buduje ropociągi i zarządza nimi? One. Nie poklepujmy ich za rozwiązywanie problemu przez nie stworzonego.
Większość firm zdawała sobie sprawę z oskarżeń od lat i nic z nimi nie robiła. Gorzej nawet – pozwalały tym mężczyznom awansować tak wysoko, że ich seryjne nadużycia stały się sprawą dla ogólnokrajowych mediów. Innymi słowy, korporacje te ułatwiały napastnikom ich zachowania, dając im więcej możliwości znęcania się, molestowania i gwałtów. Na każdego Harveya Weinsteina, którego czyny zostały upublicznione, przypada inny, któremu wszystko ujdzie na sucho dzięki protekcji zatrudniającej go instytucji.
Dlaczego pomaganie gwałcicielom leży w interesie korporacji? Mizoginia nie pozostaje bez winy, musimy jednak spojrzeć szerzej. Miarą sukcesu korporacji jest wysokość przynoszonych zysków, a nie stopień ochrony kobiet przed molestowaniem seksualnym. W kapitalizmie kwestia dymisjonowania oprawcy sprowadza się do prostej kalkulacji: jak jego obecność wpływa na wyniki?
Spójrzmy na sprawę Billy’a O’Reilly’ego. Od 2002 r. Fox News i O’Reilly przeznaczyli miliony dolarów na ugody w sprawach o molestowanie seksualne. W tym czasie O’Reilly robił karierę w Fox, otrzymując kontrakt opiewający na 25 milionów dolarów rocznie jeszcze w 2017 roku. Jakkolwiek publikacje w mediach i upublicznienie jego czynów ostatecznie zmusiły Fox do zwolnienia O’Reilly’ego, stacja wiedziała, że jest oprawcą seksualnym od ponad dekady i wyłożyła miliony na wyciszanie kobiet, które padły jego ofiarą. Postępowanie Fox przestaje być zagadkowe, kiedy dowiadujemy się, że w 2015 roku program O’Reilly’ego przyniósł stacji 180 milionów dolarów przychodów z reklam.
To nie żadna anomalia. To standardowy biznesowy utylitaryzm, kalkulacja, jakiej firmy dokonują cały czas. Wyobraźmy sobie, że jesteś obdarzonym sumieniem szefem O’Reilly’ego. Dowiadując się o jego długiej historii molestowania kobiet, udajesz się do swoich przełożonych i żądasz, aby zwolnili O’Reilly’ego. Nawet, jeżeli twoi szefowie zgadzają się z tobą z moralnego punktu widzenia, jak wyjaśnią stratę O’Reilly’ego, kury składającej złote jajka, swoim akcjonariuszom? Kapitalizm zaprojektowano tak, by maksymalizował zyski kosztem wszystkiego innego, włącznie z etyką i bezpieczeństwem.
Ten system utrudnia również walczenie z napastnikami. Na nastawionym na rywalizację rynku jedno potknięcie może oznaczać koniec kariery, utratę ubezpieczenia zdrowotnego i zdolności do opłacenia czynszu. Stawka jest wyższa dla kobiet i osób trans, zwłaszcza kolorowych, znacznie bardziej narażonych na biedę niż mężczyźni. Te natomiast, które zyskały bezpieczną pozycję ekonomiczną, mogą – co nie dziwi – bać się jej utraty. Nie jest tajemnicą, że te, które opierają się wykorzystywaniu muszą niejednokrotnie mierzyć się z konsekwencjami.
Ofiary molestowania seksualnego stają przed niemożliwymi wyborami: pozwolić na dalsze wykorzystywanie czy zaryzykować utratę przychodu, którego desperacko potrzebuję? Czy mam zgłosić napaść, ryzykując deportację? Rzucić pracę, nie zgłaszając molestowania? Jeżeli to zrobię – czy zamiast mnie zostanie wykorzystany ktoś inny?
Kapitalizm, państwo i inne formy hierarchii oferują seksualnym drapieżnikom wiele sposobów na zaszkodzenie stawiającym opór. O’Reilly, Weinstein, Ailes, Farenthold (lista jest długa) – wszyscy oni bez mrugnięcia okiem szkodzili lub całkowicie niszczyli kariery, tym które się im sprzeciwiły.
Madryt, Hiszpania: agencje nieruchomości zaatakowane w Vallekas, w akcie solidarności ze skłotami La Gatonera i Ka La Trava – 27 września 2018
W Czwartek 27 września zostały roztrzaskane okna agencji nieruchomości „Tecnocasa” w Vallekas. Budynek agencji został również pokryty farbą…
Celem akcji było okazanie poparcia dla towarzyszy, ze skłotów La Gatonera (Carabanchel-Madryt), oraz Ka La Trava (Gràcia-Barcelona), jak również dla wszystkich osób, które stanęły w obronie skłotów jako narzędzia rewolucji.
Dzielnice miast są przekształcane, przez kapitalistyczne spekulacje, gentryfikację i dokręcanie śruby w cyklicznym procesie, którego doświadczają wszystkie miasta na świecie. Odpowiedzialne są za to agencje nieruchomości i inne kapitalistyczne podmioty takie jak banki i spekulanci. Rozpowszechnijmy sprzeciw przeciwko nim i zbudujmy mosty oparte na solidarności, a następnie rozpocznijmy natarcie.
Odmowa negocjacji z państwem, ratuszem, posiadaczami i opór przeciwko policyjnym łotrom będzie musiał mieć swoje odbicie w solidarności w formie odszukiwania i rozpowszechniania naszych zmagań. Te wydarzenia to jedynie początek, dlatego wzywamy do odtwarzania ataków i unikania jakichkolwiek mediacji i negocjacji z władzami. My nie negocjujemy z państwem i kapitałem.
Osiem aut zostało spalonych w nocy z 14 na 15 października, zdarzyło się to na wyznaczonym tymczasowo parkingu w Ile-Saint-Denis.
W nocy z niedzieli na poniedziałek mieszkańcy zielonych terenów małej rzeki położonej w przyszłej wiosce olimpijskiej (w Ile-Saint Denis, wzdłuż Quai Chatelier) obudzili się z powodu hałasu interwencji straży pożarnej około trzeciej nad ranem.
Spalone auta należały do jak dotąd nieznanych posiadaczy. Według reportu śledztwa tylko pierwsze auto było podpalone a ogień sam rozprzestrzenił się na siedem innych, raport podaje że dwie podejrzane osoby były widziane przed wybuchem pożaru. Technicy z centralnego laboratorium pobrali próbki śladów z miejsca zdarzenia.
Po tej krótkiej nocy, burmistrz Mohamed Gnabaly (SE) w Ile-Saint Denis powiedział do ludności małego sąsiedztwa że “zespół 5 osób zatrudnionych w celu ochrony publicznego pokoju” działa czynnie “w celu ochrony i poprawienia warunków życia mieszkańców “. Ale sami mieszkańcy podchodzą do jego słów sceptycznie. […]
Wczesnym rankiem, w czwartek 18.10 katalońska policja z Mossos d’Esquadra przystąpiła do eksmisji skłotu „Ca La Trava”, w dzielnicy Gràcia. W trakcie eksmisji zostały aresztowane dwie osoby, ale zostały one wypuszczone po południu bez żadnych zarzutów. Odpowiedź na działania policji nie zajęła barcelońskim squattersom wiele czasu. Dziesiątki zamaskowanych ludzi wyruszyło na ulice….
Jeszcze tego samego wieczoru została zorganizowana demonstracja, która około 19:30 opuściła Plaza Virreina. Na ustach demonstrantów można było usłyszeć okrzyki typu: „Ca La Trava son disturbios” (Ca La Trava to nieposłuszeństwo), „Mande quien mande seremos ingobernables” (Kogokolwiek na nas wyślecie, pozostaniemy nieposkromieni), czy „Desalojo, otra ocupación!” (Kolejna eksmisja, kolejny squat!). Wściekli demonstranci przeszli wieloma ulicami sąsiedztwa eksmitowanego squatu, wznosząc liczne barykady z wyposażenia ulicznego i kontenerów przed podpaleniem ich. Następnie demonstracja zatrzymała się przed filią banku, który kiedyś był skłotem „Expropiat”, gdzie po wcześniejszym podpaleniu rzucano w stronę wejścia kosze na śmieci oraz meble. Kawałek dalej na skrzyżowaniu ulic „Puigmartí” i „Mare de Déu dels Desemparats”, bez strat nie pozostały również inne instytucje finansowe i agencja nieruchomości, które musiały pożegnać się ze swoimi witrynami. W innych źródłach prasowych mówi się z kolei o aż dwóch zaatakowanych agencjach nieruchomości. W trakcie rozbicia demonstracji i obławy przeprowadzonej przez Mossos d’Esquadra jedna osoba została aresztowana, a dwie kolejne zidentyfikowane.
Następnego ranka grupa około 20 zakapturzonych osób zakłóciła ruch uliczny na prawie 20 minut poprzez wzniesienie barykad na jednej z większych arterii komunikacyjnych miasta.
Sześciu anarchistów zostało aresztowanych przez hiszpańską policję narodową w Murcji. Anarchiści zostali oskarżeni za kilka wybuchów i podpaleń infrastruktury, w tym słupów energetycznych. Sześciu anarchistów w wieku od 21 do 27 lat jest oskarżonych o posiadanie, przechowywanie i handel materiałami wybuchowymi oraz o uszkodzenie mienia. Ta operacja to następstwo po aresztowaniu i przeszukaniu, które miało miejsce w czerwcu tego roku w miejscowości Molina de Segura (region Murcji), podczas której młody anarchista został aresztowany i znaleziono ładunki wybuchowe. W Murcji odbyło się trzydzieści podobnych akcji. Sześciu anarchistów zostało aresztowanych za dziewięć ostatnich ataków.
31 października 2018 8:52 rano czasu lokalnego w mieście Archangielsk przy wejściu do Regionalnej Dyrekcji FSB Federacji Rosyjskiej w Archangielsku wybuchła eksplozja. Anarchista Michaił Wasiliewicz Złobicki, znany również na telegramie jako Walerian Panow, wysadził się w powietrze. Jest to pierwszy przypadek kiedy anarchista podnosi rękę na FSB od 19 lat – poprzedni atak został zorganizowany w 1999 roku przeciwko FSB w Moskwie przez Nową Rewolucyjną Alternatywę.
Michaił zmarł w wyniku detonacji, rannych zostało trech oficerów FSB. Miał 17 lat.
Na kilka minut przed wybuchem anarchista zostawił wiadomość na czacie pod pseudonimem Walerian Panov. Oto, co napisał:
“Towarzysze, w budynku FSB w Archangielsku, dojdzie do ataku terrorystycznego, za który odpowiadam. Powody są dla was jasne. Zdecydowałem się na to, ponieważ FSB fabrykuje dowody i torturuje ludzi. Najprawdopodobniej umrę z powodu eksplozji, ponieważ bezpośrednio zainicjuję bombę. Dlatego jesteście proszeni o rozpowszechnianie informacji o ataku terrorystycznym: kto je popełnił i jakie były powody.
Cóż, to chyba wszystko. Życzę, abyście dążyli do naszego celu bezbłędnie i bezkompromisowo. Życzę wam przyszłości w anarchistycznym komunizmie!”
Zdjęcie pokazuje, że młody chłopak, który stoi przed bramką wykrywacza metalu, jedną ręką trzyma plecak, a drugą ma w torbie.
Chylimy czoła przed heroizmem naszego towarzysza. Nie tylko zapoznaliśmy się z tym tematem, ale także z ideą inteligentnej i dobrze przygotowanej osoby, która nie jest obojętna i dąży do wyjścia poza główną walkę opozycyjną, która jest obecnie głównym nurtem.
Nie ma wątpliwości, że Mihaił działał celowo, rozumiał swoje motywy i świadomie poświęcił się podczas akcji. Nie można przeczytać opowiadań naszych towarzyszy o koszmarnych torturach w lochach Gestapo-FSB bez krwawienia serca i bez przytłoczenia pragnieniem zemsty na sadystach w mundurach. Kiedy poczucie oburzenia i pragnienie sprawiedliwości przepełnia kielich cierpliwości, kiedy wewnętrzny konflikt moralny zaczyna być nieznośny, wtedy obawa o własne ja schodzi na dalszy plan na rzecz pragnienia odegrania się na łotrach. Anarchiści często robili to w przeszłości, rzucając się w samobójczych atakach na tyranów i katów.
Michaił wykazał opanowanie i wytrzymałość prawdziwego rewolucjonisty. Jesteśmy głęboko zszokowani, pełni żalu po bohaterskiej śmierci Michaiła i głęboko zasmuceni, że nie zostawił żadnej nadziei dla siebie.
Przyjmujemy Michaiła takim, jaki jest, i wyrażamy naszą pełną solidarność i szacunek dla jego Aktu. Żył tak, jak myślał, że należy, i umarł, jak bohater, w walce o ideały wolności i sprawiedliwości.
Śmierć Federalnej Nieskończoności Cierpienia!
Niech żyje anarchia!
Wieczna pamięć dla Michaiła Złobickiego! Spoczywaj w pokoju, drogi towarzyszu.
W Brazylii wygrał wybory Jair Bolsonaro, faszystowski orędownik dyktatury i masowych zabójstw. Kto potrzebuje wojskowego przewrotu, gdy poprzez głosowanie uzyskasz dokładnie to samo? Już szczegółowo zbadaliśmy, w jaki sposób partie lewicowe i centrystowskie utorowały temu drogę. Od Brazylii po Francję partie polityczne przestały mieć jakiekolwiek pretensje do eskalacji przemocy państwowej. W tym kontekście nie jest zaskakujące, że politycy, którzy faktycznie reprezentują policję i wojsko, doszli do władzy, ponieważ stali się podporą samego państwa.
Nasze serca biją dla naszych towarzyszy w Brazylii, którzy doświadczyli już ogromnej ilości represji państwowych i przemocy kapitalistycznej. Być może natychmiastowy opór, który powitał wybór Donalda Trumpa, może służyć jako przydatny punkt odniesienia. Jednak ze względu na specyficzne warunki jakie Brazylia posiada, fala nacjonalistycznej przemocy będzie znacznie brutalniejsza niż w Stanach Zjednoczonych i Europie. Wzywamy wszystkich na całym świecie, aby przygotowali się do mobilizacji solidarnościowej z tymi, którzy są celem ataków, a które to Bolsonaro obiecał przeprowadzić.
Jako anarchiści nie uważamy, że wybory dają legitymację jakiejkolwiek partii rządzącej. Żadne wybory nie mogą legitymizować przemocy policyjnej, homofobii, rasizmu, mizoginiczni w naszych oczach, więzień, granic ani niszczenia naturalnego świata, od którego zależy przetrwanie każdego. Żaden głos nie może dać mandatu każdemu, kto chce dominować nad innymi. Rządy większości są tak samo odrażające jak dyktatura: oba sprawiają, że przymus jest fundamentalną podstawą polityki.
Ważnym pytaniem nie jest, jak poprawić demokrację; Zasadniczo demokracja jest środkiem legitymizacji rządów, sposobem aby ludzie zaakceptowali ich narzucenie, bez względu na to, jak tyrańskie one są. Ważne pytanie brzmi: jak bronić się nawzajem przed przemocą państwa; jak znaleźć sposoby zaspokojenia naszych potrzeb, które nie zależą od jednomyślności czy przymusu; jak współpracować i współistnieć zamiast rywalizować o władzę. Ponieważ coraz więcej opresyjnych reżimów przyjmuje władzę na całym świecie, musieliśmy to uczynić wraz z iluzoryczną ideą “dobrej” demokracji.
Przeciwieństwem faszyzmu nie jest demokracja. Opozycją do faszyzmu jest wolność; jest nią solidarność; jest nią akcja bezpośrednia; jest nią opór. Ale nie jest nią demokracja. Demokracja jest mechanizmem, który doprowadził faszystów do władzy.
Studenci Federalnego Uniwersytetu w Rio de Janeiro protestują przeciwko nalotom policji. Policja skonfiskowała plakaty “żydowskich studentów przeciwko faszyzmowi” i przedstawiające zamordowaną działaczkę Marielle Franco.
W ciągu ostatnich kilku miesięcy nasi towarzysze w Brazylii, Grecji i Niemczech opublikowali tłumaczenia “From Democracy to Freedom“, naszej analizy wspólnych wątków łączących demokrację i dyktaturę. Oferujemy to tłumaczenie na wypadek gdyby, strona grupy brazylijskiej niespodziewanie została zdjęta – wraz z polskim tłumaczeniem epilogu z wersji niemieckiej. Nasi towarzysze w Niemczech organizują także publiczne prezentacje dotyczące tej książki.
Aby dowiedzieć się więcej o tym, dlaczego ruchy demokratyczne w latach 2010-2014 doszły do impasu, umożliwiając grupom skrajnie prawicowym zaadoptowanie ich retoryki i przejęcie inicjatywy, przeczytaj tę analizę.
