W tej chwili miasto Rakka jest wolne od faszystów z Państwa Islamskiego. Każda część miasta przeszła dnia 17. października w ręce sił wyzwoleńczych: YPG, YPJ i SDF. Pierwsze operacje rozpoczęły się na początku czerwca, a siły wyzwolenia zdobywały miasto z domu na dom, zajmując strategiczne pozycje przez wiele tygodni.
Międzynarodowy Batalion Wolności (IFB) brał od początku udział w tej ofensywie, trwającej od miesięcy w stolicy dżihadystów. To uczestnictwo przyniosło światu męczenników, wsparcie militarne i silną obecność międzynarodową. Przed centrum miasta IFB uczestniczył w wielu operacjach, zajmując punkty, w których walki z wrogiem odbywały się z odległości kilkuset metrów.
Rewolucyjny Związek na rzecz Międzynarodowej Solidarności (RUIS) zajął pozycję na pierwszej linii frontu obok IFB. Jego zaangażowanie wojskowe to obrona autonomii Rojavy, rewolucji społecznej, która rozpoczęła cztery lata temu proces wyzwalania ziem przeciwko gangom kalifatu.
Wspierając tę rewolucję, bronimy konfederalizmu społecznego, którego rozkwit nastąpił tutaj, przeciwko globalnemu systemowi kapitalistycznemu, faszystom i dominującym mocarstwom USA i Rosji, a jednocześnie ich strategicznym satelitom – Irakowi, Iranowi, Turcji i reżimowi Al-Assada, współpracującym ze sobą przeciwko nam.
„The Philosophy of Antifa” Olly’ego z kanału Philosophy Tube to niezwykle obszerny i kompleksowy materiał o antyfaszyzmie, opisujący Antifę nie tyle pod kątem jej dzisiejszych, czy historycznych działań, ale całego stojącego za nią uzasadnienia, wewnętrznej logiki stosowanych przez nią praktyk i dążeń. Nie jest to też jednak filozoficzny traktat stworzony w niezrozumiałym żargonie; Olly mówi w sposób jasny i precyzyjny o myśli antyfaszystowskiej, o wolności słowa i jej granicach, czy o stosowaniu przemocy w polityce.
Dla ludzi dla których temat Antify jest obcy, jest to prawdopodobnie najlepsze istniejące wprowadzenie do zagadnienia od strony teoretycznej; wyjaśnia częste wątpliwości i nieporozumienia, prostuje przekłamania, przedstawia kontekst jej działań. Dla samych lewicowców i antyfaszystek_ów jest to piękna lekcja argumentacji, zarówno od strony treści oraz możliwych kontrargumentów jak i formy w jakiej Olly tę treść przedstawia. Od dzisiaj, dzięki Kolektywowi Samizdat „The Philosophy of Antifa” jest dostępne z polskimi napisami, oglądajcie i rozpowszechniajcie!
W 2006 roku Rodrigo został aresztowany i oskarżony o napaść na
policjanta 4 lutego tamtego roku, było to podczas wtargnięcia
mundurowych do zeskłotowanego domu w Barcelonie. Podczas zamieszek, które wtedy nastąpiły, ktoś rzucił garnek z górnych pięter, ciężko raniąc jednego z policjantów.
Psy postanowiły szukać kozła ofiarnego, po długim procesie sądowym skazano Rodriga Lanze na 5 lat, podczas których cierpiał z powodu różnych tortur, bicia i złego traktowania ze strony służby więziennej ponieważ pochodził ze znienawidzonego przez nich Chile. Po odsiedzeniu dłużących mu się 5 lat, wypuszczono go.
7 Grudnia 2017 w Zaragozie Rodrigo ze swoimi kumplami byli w barze gdzie spotkali dobrze znanego nazistę, 55-letniego Victora Laineza, członka faszystowskiej grupy Falange Nacional. Zaraz po konfrontacji która odbyła się pod barem, Lainez otrzymał cios w szyję, który pozostawił go w stanie wegetatywnym. Kilka dni później rodzina nazisty postanowiła go odłączyć od urządzeń wiedząc że nie będzie mógł już normalnie funkcjonować.
W krótkim czasie Rodrigo został aresztowany i oskarżony o udział w śmierci Victora Laineza. Rodrigo pozostaje bez kontaktu, zamknięty w izolatce, bez wiadomości o wyroku z jakim będzie musiał się zmierzyć.
Odpowiedź na tekst traktujący o bułgarskim więziennictwie:
„06.11.17: Tekst autorstwa Hristo Nikorova, wydany przez FAB (Federacja Anarchistyczna Bułgarii), zgadza się z rzeczywistością w paru punktach. Jednakże nasuwa się pytanie: „Co FAB wie o bułgarskich więzieniach?”
Zamiast okazywać solidarność z więźniami (w tym wypadku również i ze mną), FAB prowadzi przez lata kłamliwą kampanię przeciw mnie. Działania ich nie tylko są sprzeczne z ich rzekomymi celami, ale razem z nacjonalistyczną histerią sprawiają, że stają się kolejnym oni narzędziem władzy.
FAB jest praktycznie nieaktywna, jedynymi osiągnięciami jakie ma na koncie są jednostronne wywody o zabarwieniu rasistowskim, homofobicznym i nacjonalistycznym. Na dziś dzień, FAB i organizacje, które sprzymierzają się z prawicą są największym zagrożeniem dla lewicy. Nacjonaliści, neonaziści, czy prawica nim nie są – oni robią to co zawsze. Działania osób, które powinny mieć w głowie więcej niż rasizm i seksizm, prowadzą do rozłamu i rozpadu lewicy. Co więcej, gdy lewica dołącza do nacjonalistycznej histerii, trudno odróżnić ją od faktycznej prawicy, co sprawia że nie oferuje żadnej alternatywy.
Do tych działań zaliczają się ataki na jakąkolwiek mniejszość, w tym i więźniów. FAB nigdy nie skontaktowało się ze mną ani nie spróbowało wyjaśnić przyczyn mojego aresztowania. Co więcej, oczerniali mnie poprzez pomówienia, na które nie dali mi nawet szansy odpowiedzieć. Ponadto kolejnym powodem, przez który nie mogłem się obronić, była bariera językowa której jako cudzoziemiec nie znający języka i nikogo ze środowiska, nie mogłem przekroczyć. Daje nam to obraz „federacji”, która wykorzystuje państwową opresję i nierówności społeczne do ataków na mniejszości, które są już wiktymizowane.
Pytanie, które zadałem na początku („Co FAB wie o bułgarskich więzieniach?”) dalej pozostaje bez odpowiedzi. Czy ktokolwiek z FAB dokonał jakiejkolwiek akcji celem solidaryzowania się z więźniami? Czy ktokolwiek z nich był więźniem, nie licząc wizyt na dołku? Czy FAB próbowało nawiązać kontakt z aktywistami siedzącymi w więzieniu? Większość więźniów w Bułgarii to Romowie, nasuwa się więc kolejne pytanie: „Czy ktokolwiek w FAB jest Romem?”. Odpowiedź brzmi: „Nie”.
Prezydentura Trumpa upływa pod znakiem zwiększonej aktywności zarówno faszystów, jak antyfaszystowskiego oporu. Strategie i taktyki opracowane pierwotnie w kontekście europejskim rozprzestrzeniły się w USA, a tymczasem w Rosji tak nazistowska przemoc, jak antyfaszystowski aktywizm zmniejszyły się do zaledwie ułamka w porównaniu ze szczytowym okresem przypadającym na lata 2002-2011. W poniższym tekście aktywista rosyjskiego ruchu antyfaszystowskiego proponuje kilka sposobów na to, jak przygotowywać się do fizycznej konfrontacji z faszystami.
Publikując ten tekst chcielibyśmy ułatwić komunikację między osobami zwalczającymi faszyzm w różnych warunkach na całym świecie. Uważamy, że dla antyfaszystów nauka płynąca z historii i doświadczenia innych jest nieodzowna. Rosyjski model akcji antyfaszystowskiej osiągnął swoje granice przez czynniki wewnętrzne, jak opisano poniżej, ale my powinniśmy zadbać, aby dziś nie popełniać tych samych błędów. Ponadto przypominamy czytelnikom o politycznych, społecznych i prawnych różnicach między rosyjskimi a amerykańskimi realiami; nic się nie osiągnie, siedząc w więzieniu za posiadanie broni (chyba , że jest to ostateczność). Na dłuższą metę faszyzmu nie da się pokonać tylko dzięki odwadze lub sile zbrojnej, ale poprzez budowanie szeroko zakrojonego, opartego na uczestnictwie ruchu, który zajmuje się problemami społecznymi i gospodarczymi, których faszyści używają do rekrutowania nowych członków swoich organizacji.
Antifascist Attitude, film dokumentalny z roku 2008. Dostępna opcja napisów w języku angielskim.
Wprowadzenie autora
Niestety, nie da się szczegółowo opisać historii rosyjskiego antyfaszyzmu, bo ta historia nie została jeszcze opowiedziana. Jak na razie posiłkować się można dwoma tekstami, które pojawiły się w latach 2009-2011 (czyli zanim stało się jasne, że sytuacja się zmienia).
Istnieje wiele powodów, dla których zarówno faszystowski terror, jak i antyfaszystowski aktywizm drastycznie zmniejszyły się w Rosji w ciągu ostatniej dekady. Po pierwsze, rosyjskie społeczeństwo jest znacznie mniej patologiczne, niż kiedyś. Podczas kryzysu gospodarczego w latach 90. całe społeczności były niszczone przez narkotyki i przestępczość; ludzie urodzeni w latach 80. XX w. byli najbardziej poszkodowani. Kiedy to pokolenie w następnej dekadzie skończyło dwudziestkę, było podatne na przemoc i chaos. Prawie wszyscy nazistowscy terroryści urodzili się w latach 80-tych, a większość z tych urodzonych później (tych, którzy nadal żyją i nie siedzą w więzieniu) jakoś się uspokoiła.
Po drugie, policja również poważniej traktuje faszystów i antyfaszystów. Dziesięć lat temu można było przekupić policjantów, aby wybrnąć z kłopotów; czasami można było nawet przekupić oficerów FSB (następcy KGB). W dzisiejszych czasach psy kontaktują się z Centrum Przeciwdziałania Ekstremizmom (E-Center) lub FSB, a oni już nie przyjmują łapówek. Rząd ostro stłumił także subkulturę stadionowych chuliganów, która była największą rosyjską subkulturą młodzieżową.
Dzisiejszy dzień w Szwecji był przełomowy; dzień w którym antyfaszyści skutecznie zablokowali neo-nazistowski marsz po raz pierwszy od lat 90tych. Naziści zostali otoczeni przez policję i zamknięci w kotle – do czego zmusiły ich liczne partyzanckie ataki. Nie pozwoliliśmy faszystom nawet na zebranie się punkcie startowym ich dema. Dzisiejszego dnia wygraliśmy. To zwycięstwo pokazuje, że działając wspólnie, stosując bezkompromisowe akcje partyzanckie o różnorodnym charakterze jesteśmy zdolni odnosić zwycięstwa. To właśnie zrobiliśmy. Nie było to zwycięstwo państwa czy liberalnej demokracji, ale zwycięstwo ruchu – przeciwko państwu i faszyzmowi.
Mówiąc ogólnie, wierzymy że stać nas na więcej na ulicach. Musimy rozwinąć i zorganizować bojowość, która szerzej stosowana będzie chronić towarzyszy przed atakami, włączając w to większą ilosć ludzi zdolnych do utrzymywania szeregu przy blokadzie, tak aby dawać odpów policji dłużej i skuteczniej. Praktyka czyni mistrza.
O świcie 17 września, szesnastoletni Kostas B. został brutalnie pobity przez policjantów, i ciężko ranny trafił do szpitala. Polityczne dowództwo policji, ministerstwo Publicznego Porządku oraz rząd koalicji SYRIZA-ANEL kryjąc policjantów, przedstawiając ten incydent jako wypadek drogowy, lecz liczne fakty i zeznania temu przeczą, jeżeli wypadek drogowy miał miejsce podczas próby ucieczki szesnastolatka, dlaczego nie trafił prosto do szpitala w karetce, ale zamiast tego skończył na komisariacie w kajdankach wleczony przez policjantów ponieważ sam nie był w stanie chodzić?
Do opisywanego wydarzenia doszło zaraz po antyfaszystowskiej demonstracji, która odbyła się w rocznicę zabójstwa Pavlosa Fyssasa, protest rozpoczął się pod ambasadą USA gdzie antyfaszyści oddali cześć pamięci Heather Heyer, która została zamordowana w Charlottsville w USA podczas antyfaszystowskiej manifestacji, później demonstracja udała się w stronę głównej siedziby Złotego Świtu na ateńskim Mesogeionie. Tam rozpoczęły się starcia z policją ochraniającą biura Złotego Świtu.
23.09.17: Było nas wiele, śpiewałyśmy, tańczyłyśmy i śmiałyśmy się, a przede wszystkim powiedziałyśmy faszystą żeby spierdalali. Nie dopuściłyśmy ich w pobliże pomnika zamordowanych osób queer, i nawiązałyśmy wspaniałe więzi przyjaźni. Było wśród nas trochę młodzieży queerowej, którzy pierwszy raz przyszli na demo, i jak sami mówią- było to dla nich wspaniałe doświadczenie.
Do całego liberalnego szumu medialnego jak to zakłóciłyśmy debatę o równości małżeńskiej– tak naprawdę nic podobnego się nie stało. Zamiast tego kontynuujemy ducha oporu queerowego i daliśmy nowemu pokoleniu zasmakować walki.
Dzisiejszy dzień był wielkim sukcesem dla antyfaszystów, jednak błędem by było nie wypomnieć roli Partii Liberalnej w przygotowaniu gruntu pod dzisiejsze nienawistne demo Partii Wolności. To wszystko to bezpośrednia konsekwencja ich pierdolonego plebiscytu.
(Dla Pavlosa Fyssasa, Heather Heyer, Clementa Merica, Carlosa Palomino, Guillema Agulló, Sonii, Rogera i wszystkich poległych antyfaszystowskich towarzyszy)
16 września 2017 roku, tysiące antyfaszystów w Atenach przeszło ulicami w kierunku głównej siedziby faszystowskiej partii Złoty Świt, cztery lata po zabójstwie antyfaszystowskiego rapera Pavlosa Fyssasa, dokonanego przez grupę około 40 neonaizstów ze Złotego Świtu w nocy z 17 na 18 września 2013 roku w ateńskiej dzielnicy Keratsini.
Gdy antyfaszystowski marsz pamięci Pavlosa Fyssasa zbliżył się do głównej siedziby Złotego Świtu, napotkał on dziesiątki opancerzonych policjantów, którzy chronili biura neonazistów, oraz ścianę utworzoną z policyjnych busów blokujących jakiekolwiek dojście. Ochrona biur morderców – którzy pozostają wciąż na wolności podczas trwającego już trzy lata procesu, w kontraście z ilością politycznych więźniów, którzy latami przebywają w więzieniach bez wyroków zanim ich sprawa trafi do sądu – spowodowały zapłon iskry od, której rozpoczęły się zamieszki.
Więcej antyfaszystowskich protestów zostało zaplanowanych na 18 września w całej Grecji, czyli w dniu, w którym Pavlos umarł dokładnie 4 lata temu.
