Dziecięcy przewodnik po anarchii, czyżby? Jak wiele książek i opowieści dla dzieci, ta również za swój, świadomy lub też nie, cel obiera dorosłych. I słusznie! Dorosłym powinno się, jak najczęściej przypominać o tym, jak to jest być dzieckiem, że dziecko to też człowiek i że należy dbać dziecko, które każdy z nas nosi w sobie, które trzeba uwolnić z okowów praw i zasad. Nie bez powodu mówi się, że aby być anarchistą trzeba pozostać dzieckiem.
Od najmłodszych lat jesteśmy wtłaczani w ramy sztywnych norm, które są nam narzucane odgórnie i niejednokrotnie są dla nas niezrozumiałe. Tłamszone i zniewalane jest nasze wewnętrzne dziecko – nasze ja. Cierpi, jego ruchy krępowane są przez kajdany, nie może wyjść z więzienia, w którym umieściło je społeczeństwo i niejednokrotnie my sami. Uwolnijmy je, pozwólmy sobie być sobą!
W nocy z 11 grudnia umieściliśmy domowej roboty zapalający ładunek wybuchowy z układem opóźnienia pod budynkiem Narodowego Stowarzyszenia Urzędników Sądowych, leżącego przy ulicy Cienfuegos w centrum Santiago. Urządzenie zadziałało doskonale i podpaliło drzwi budynku.
Z uwagi na rocznicę zamordowania Alexisa Grigoropoulosa przez glinę o nazwisku Korkoneas, kilku towarzyszy zdecydowało się nadać inny sens tej nocy, umieszczając swój własny kamyk w ogródku tego konfliktu. W celu okazania minimalnego znaku protestu przeciwko wszystkiemu, czego doświadczamy oraz konsumenckiemu świątecznemu szaleństwu, za pomocą materiału łatwopalnego i własnej woli postanowiliśmy zerwać z dyskusjami i nonsensami kawiarnianych rozmów. Przystąpiliśmy do działania. Tuż przed rozpoczęciem demonstracji podłożyliśmy ogień pod choinkę stojącą w samym centrum placu targowego w Chanii, który reprezentuje konsumpcyjny szał oraz zajmuje mózgi żywych trupów zamieszkujących ten kraj (i nie tylko). Zaraz po tym, jak rozpoczął się pożar, grupa sprzedawców, których sklepy nie były zagrożone rzuciła się, by ugasić ogień za pomocą wiader i węży. Ci „drobni burżuje” nie są w stanie pojąć natury tego czynu. Ostatecznie ucierpiała tylko część drzewa.
“Gdy myślisz o wojnie musisz mieć plan…”
Wiecie jak te okupacje często przebiegają: źli ludzie zaczynają niszczyć środowisko, dobrzy ludzie interweniują, a na koniec źli ludzie otrzymują decyzje i dokumenty na swoją korzyść i po raz kolejny uruchamiają buldożery. Dokładnie to dzieje się w lesie Lejuc, niedaleko wsi Bure we Francji. I dlatego potrzebujemy Ciebie, żebyś przyjechał tutaj i stawił opór, to wielki czas!
,,Wielkie miasta są też ogromną koncentracją celów ataków. […] Kilku kombatantów może zatrzymać wielkie kontyngenty sił wroga za pomocą odpowiednich działań. Partyzanci muszą bardzo jasno podkreślać, że ich ataki są skierowane w zasadzie przeciwko wszystkim instytucjom wrogiej klasy. Przeciwko wszelkim administracyjnym stanowiskom, policji i powiernikom, ale także przeciwko wyższym urzędnikom instytucji, sędziom, dyrektorom itp. Dzięki temu oczywistym staje się to, że wojna przeniesie się do mieszkań władców […] (Partyzantka) wykorzystuje niespodziankę jako broń, która określa czas i miejsce operacji.”