Tag Archives: represje

Jawa, Indonezja: Wolnościowa Federacja Studencka wzywa do bezpośredniej przemocy przeciwko wszelkim formom represji seksualnych w Indonezji

07.03.18: W marcu 2018 w Salatiga (miasto w centralnej prowincji Jawa) Wolnościowa Federacja Studentów (FML) wezwała do bezpośredniego użycia przemocy przeciwko wszelkim formom represji seksualnych w Indonezji. Jest to odpowiedź na RKUHP (planowane poprawki do indonezyjskiego kodeksu karnego), która jest uważana za szkodliwą dla kobiet i innych zmarginalizowanych grup płciowych. Ponadto, wezwanie to jest również odpowiedzią na wzrost znaczenia ultra-nacjonalistycznych i islamskich fundamentalistów, którzy stali się moralną policją dla wszelkich działań związanych z seksualnością, a także formą autonomii i solidarności w odniesieniu do rozpatrywania przypadków przemocy seksualnej poza interwencją prawa i policji.

(źródło Agitasi , tłumaczenie z Insurrection News)

Chile: Pilne! Towarzyszka anarchistka, Tamara Sol została znowu przeniesiona do obozu eksterminacyjnego, w Valdivii.

28 lutego 2018, administracja więzienia podjęła decyzję o przeniesieniu Tamary Sol z więzienia o maksymalnym rygorze, gdzie była trzymana od 25 stycznia.

Tym razem, władze więzienne zdecydowały się przenieść Towarzyszkę Sol, pomimo zbliżających się badań lekarskich w szpitalu zakładu karnego w Santiago, do obozu eksterminacyjnego Llancahue, znajdującego się w Valdivii, na południu Chile.

Obóz eksterminacyjny Llancahue to prywatne więzienie i w ostatnich latach stało się słynne ze względu na wyjątkową brutalność reżimu wewnętrznego, łącznie z pobiciami i torturami wykonywanymi przez strażników więziennych – wiele z takich przypadków wyciekło do mediów i było ujawnionych publicznie.

Pamiętajcie, ze przeniesienia Tamary Sol z Valparaíso do Rancagua, z Rancagua do Santiago i z Santiago do Valdivii, miały miejsce zaraz po jej próbie  ucieczki, która miała miejsce w styczniu.

Insurekcyjna solidarność z Tamarą Sol!

(źródło Publicacion Refractario , tłumaczenie z Insurrection News)

Francja, Bure: Eksmisja komuny w Lesie Lejuc, aktywiści i mieszkańcy dalej walczą

Dnia 22 lutego 2018 roku, pięciuset policjantów prewencji nadzorowanych zdalnie przez francuskiego MSZ wraz z wybiciem przez zegary godziny 6:15 przystąpiło do eksmisji Lasu Lejuc.

To wydarzenie, przyczyną sięgające bezpośrednio do nakazu eksmisji wydanego przez Sąd Okręgowy w Bar-le-Duc, nastąpiło jeszcze przed zakończeniem postępowań cywilnych o ustalenie własności (nie orzeczono nawet w najważniejszej sprawie, mianowicie  wniosku o przyznanie prawa własności nad całym lasem ANDRĘ*). Nie zastosowano się również do zakazu wykonywania eksmisji w okresie zimowym, pomimo tego iż na terenie istnieje już zabudowa mieszkalna. ANDRA według litery prawa nie może zacząć zagospodarowywania  terenu, ponieważ opinia inspektora środowiskowego wydana w październiku 2017 nakazuje wykonanie wpierw badań środowiskowych, okres lęgowy rozpoczynający się w połowie marca nie pozwala jej ich wykonać. ANDRA nie uzyskała pozwolenia na oczyszczenie lasu.

Dokładnie tak jak w Notre-Dames-des-landes w 2012 roku, zaraz za prewencją wkroczą buldożery, zrównają teren z ziemią szybko i sprawnie, pod ruinami domów i warsztatów pogrzebią również rzeczy osobiste członków komuny. To samo przydarzyło się przy pierwszej eksmisji w lipcu 2016, a zaraz potem rozpoczęto bezprawną wycinkę, która trwała do momentu odbicia lasu w połowie sierpnia.

Miejsce jest stale pilnowane przez przynajmniej dwudziestu policjantów. W trakcie operacji aresztowana została całkiem spora część załogi, pozostałych otoczono na ścieżkach wiodących w głąb lasu, zostali oni wylegitymowani. Przynajmniej jedną osobę osadzono później w areszcie.

Wszechstronny opór

Ostatnie wydarzenia są jedynie krótkim epizodem, prowadzonej przez rząd Macrona, kampanii wymierzonej przeciw wszelkim organizacjom obywatelskim, pracownikom, studentom, imigrantom itd. Służy to głównie do ułatwienia makdonaldyzacji Francji, czyli przeszczepienie modelu społeczno – ekonomicznego cechującego się powszechnym ubóstwem, degradacją środowiska i wysoce rozwiniętym aparatem przymusu – jedynego gwaranta jego istnienia. Macron podąża śladami Margaret Thatcher: “Nie ma żadnej alternatywy”.

Ta spektakularna akcja policji ma przede wszystkim znaczenie polityczne, by upewnić się, że po odpuszczeniu projektu lotniska w Notre-Dame-des-Landes już nigdzie nie pojawią się ogniska oporu. Uważamy że była to nieprzemyślana akcja –  okupowaliśmy las przez bardzo długi czas, cieszymy się przychylnym stosunkiem i wsparciem ze strony społeczności lokalnej, z której się wywodzimy. Nie są oni w odosobnieniu, bo nawet we Francji, kraju gdzie każda operacja policji spotyka się z aprobatą dużej grupy zwolenników CIGEO [projekt nowych magazynów odpadów radioaktywnych, budowanych głęboko pod ziemią, (zobacz więcej)  jest dużo osób, które wspomagają nas w tej walce. Tamtego ranka rząd wysłał nam wiadomość, która tylko utwierdziła nas w przeświadczeniu o potrzebie organizacji i sprzeciwu nie tylko na miejscu, ale również w kraju i na świecie. Jednoznacznie też pokazała, że CIGEO jest najistotniejszym krokiem na ścieżce rozwoju energii atomowej, świadczy o tym wysiłek oraz brutalność włożone w jego realizację i propagandę, która utrzymuje wśród obywateli przeświadczenie o demokratyczności tego przedsięwzięcia.

Gdy zajęliśmy las Lejuc w czerwcu 2016, przez myśl nie przeszło nam, że utrzymamy się tam tak długo, ile sił i zasobów musiała będzie włożyć ANDRA by ponownie zająć teren, a o takiej ilości akcji solidarnościowych i powstałych grup wsparcia nawet nie marzyliśmy. Politycy starają się zdehumanizować nas przy użyciu starej jak świat retoryki “Źli squatersi kontra Porządny Obywatel tm ”. W Bure nigdy nie natrafiła ona jednak na podatny grunt, nasza przyjaźń i współpraca pomimo sporych różnic między grupami, są tego najlepszym przykładem. Media nie wspominają o tym, czyny nasze i mieszkańców przypisują fikcyjnemu kolektywowi, co daje wrażenie sprzeciwu ze strony lokalsów. Prawdą jest, że to właśnie normalsi z CAŁEGO regionu są naszym motorem napędowym. Po tym jak doświadczyli bycia ofiarą  “praworządności”, nie chcą już “państwa prawa”.

Eksmisja to nie tylko atak na nas, ale również na nich. Każdy akcja dla Bure, dodaje nam siły i determinacji! Ręce precz od ziemi!
*ANDRA (fr. L’ Agence nationale pour la gestion des déchets radioactifs) – Rządowa agencja zarządzająca składowaniem i usuwaniem odpadów radioaktywnych.

O tej sprawie pisał również Anarchistyczny Czarny Krzyż, przeprowadzono również jedną akcję solidarnościową.

(źródło Bure will be their downfall! , tłumaczenie z Insurrection News)

Ateny, Grecja: Komitet Walki Więziennej – “Zjednoczneni jesteśmy silniejszi”

Konieczna uwaga:
Tekst ten został napisany 23 lutego przed uprowadzeniem współwięźnia K.Giagtzoglou podczas strajku głodowego przez EKAM (siły specjalne). Uprowadzenie, które z jednej strony potwierdza to, co piszemy poniżej, ale jednocześnie udowadnia, że ​​kiedy mówimy, że od teraz nic nie pozostanie bez odpowiedzi, to mówimy to na serio. Dzisiejszy dzień był wielkim zwycięstwem więźniów, którzy uwierzyli w swoją siłę i zablokowali więzienie na 5 godzin dopóki nie spełniono ich żądań.

Protest głodowy każdego z naszych współwięźniów jest nienaruszalnym prawem, a każdy atak na jednego z nas jest atakiem na wszystkich.

Bez odwrotu.
Do końca, aż do zwycięstwa.

Pod koniec października 2017 r. Rozpoczęła się ogólnokrajowa mobilizacja osób przetrzymywanych w więzieniach przeciwko faszystowskim przepisom nowego kodeksu karnego.

Od samego początku powstał Komitet ds. Więziennej Walki, w skład którego wchodzą więźniowie wszystkich skrzydeł i narodowości.
W tej komisji i ogólnie w walce więźniów nie ma Greków, Albańczyków, Gruzinów, Arabów, ale są zjednoczeni ludzie, którzy domagają się prawa do godności.

Wszystkie decyzje podejmowane są w ramach demokracji bezpośredniej i są kolektywne.
Charakterystycznym przykładem jest dyskusja z przedstawicielem ministerstwa sprawiedliwości z dnia 2 listopada 2017 r., kiedy to poproszono Komitet o wstrzymanie mobilizacji, aby żądania walki zostały omówione w “spokojniejszym” otoczeniu. Odpowiedź była konkretna, komisja nie decyduje o rozwoju walki, ALE jest mostem komunikacji dla więźniów.

Mówiąc w skrócie, stwierdzono wyraźnie, że gdyby było to możliwe, chcielibyśmy, aby ta dyskusja odbyła się w więzieniu z udziałem wszystkich obecnych więźniów, a nie w biurze władz więzienia.

Tak więc Komisja Walki nie jest 5, 10 lub 15 osobami, które pojawiają się przed przedstawicielami, ale tysiącami więźniów, którzy podpisali i poparli żądania mobilizacji. I oczywiście zbiorowa reakcja na żądanie ministerstwa, aby zakończyć mobilizację, była głośna i wyraźna. Odpowiedź brzmiała NIE.

Przez te miesiące podczas mobilizacji zarządzano wieloma rzeczami.
Sprawiło to, że przedstawiciele ministerstwa trzykrotnie odwiedzili więzienie i ustąpili na niektóre z naszych żądań, bunt rozprzestrzenił się w wielu więzieniach (do tej pory uczestniczyło 9 więzień), tworzono nowe komitety, wspierano walki społeczne (jak rozszerzenie odwiedzin kobiet-mężczyzn ), zaprotestowano przeciwko śmierci naszego 26-letniego współwięźnia w Larissie, głos więźniów został usłyszany za murami (w radio, gazetach, wydarzenia, blogi internetowe itp.), zwołano spotkanie solidarnościowe poza więzieniem Korydallos, utworzono komitet wsparcia przez prawników i odbyła się konferencja prasowa, skrócono czas odsiadki, wywalczono otwarte cele i dostęp do spacerniaka i udało nam się zablokować postanowienia nowego kodeksu karnego, wprowadzając własne w życie własne postulaty.

Najważniejsze, że nauczyliśmy się ufać własnym siłom i zyskaliśmy pewność siebie, ponieważ nasza walka jest SŁUSZNA.

Jednak bojowość, konsekwencja, zdecydowanie i solidarność, które pokazaliśmy przez te wszystkie miesiące, wydają się niektórym przeszkadzać. W zeszłym miesiącu rozpoczęła się wojna o zniesławienie przeciwko całej mobilizacji, a także jej uczestnikom indywidualnie.
Nie wystarczy, że będziemy odsiadywać wyroki wystarczająco długie na dwa życia, policjanci również obciążą nas każdym niewiarygodnym zarzutem bez najmniejszego dowodu.
Pierwsze skrzypce tego oszczerczego ataku z kłamstwami i niedokładnościami grają oczywiście policja i dziennikarze.

Continue reading Ateny, Grecja: Komitet Walki Więziennej – “Zjednoczneni jesteśmy silniejszi”

Raport z akcji podczas Międzynarodowego Tygodnia Solidarności z więźniami anarchistycznymi i antyfaszystowskimi w Rosji (wideo)

Otrzymano 18.02.2018:

W dniach 5-12 lutego odbył się Międzynarodowy Tydzień solidarności z anarchistycznymi i antyfaszystowskimi więźniami w Rosji. Do 21 działań przeciwko represjom dołączyło 21 rosyjskich miast i duża liczba zagranicznych towarzyszy, od Białorusi po Stany Zjednoczone i Kanadę.

Rozprowadzono materiały informacyjne, ulotki, graffiti i szablony, wieszano transparenty informujące o represjach przeciwko anarchistom. Akcje odbyły się w Kaliningradzie, Ałtaju, Kursku, Nowosybirsku, Samarze, Kemerowie, Astrachanie, Wołgogradzie, Rostowie nad Donem, Iżewsku, Penie, Sankt Petersburgu, Moskwie, Nachodce, Czelabińsku i Workucie.

Pikiety informujące o terrorze FSB przeciwko anarchistom odbyły się w Jekaterynburgu, Kandalaksie, Tomsku, Soczi, Moskwie, Petersburgu i Saratowie.

W Samarze zorganizowano wieczór solidarnościowy. Odwiedzającym mówiono o represjach wobec anarchistów, i o podstawowych zasadach konspiracji. Następnie pokazano film “Sacco i Vanzetti”, historia tych ludzi wyraźnie pokazuje całą nieludzkość i bezużyteczność systemu państwowego i metod, z których dotychczas korzystał, aby stłumić wszelkie protesty.

W Moskwie miał miejsce także nielegalny marsz anarchistów przeciwko bezprawiu FSB. Kilkadziesiąt osób zablokowało Myasnitskaya – jedną z głównych ulic sąsiadujących z Łubianką, na której znajduje się główny wydział FSB. Mijali to miejsce z banerem głoszącym: “FSB jest głównym terrorystą”.

Akcje solidarnościowe miały również miejsce w innych krajach. Na Białorusi anarchiści rozdawali ulotki informujące o prześladowaniach rosyjskich anarchistów.

W Łucku na Ukrainie namalowano solidarnościowe grafitti z rosyjskimi anarchistami.

Pikiety solidarnościowe odbyły się w Warszawie, Gdańsku (Polska) i Pradze (Czechy).

Continue reading Raport z akcji podczas Międzynarodowego Tygodnia Solidarności z więźniami anarchistycznymi i antyfaszystowskimi w Rosji (wideo)

Rosja: Wezwanie do Międzynarodowych Dni Solidarności z rosyjskimi anarchistycznymi więźniami 5-12 luty 2018

Otrzymano 30.01.2018:

W październiku zeszłego roku (2017) sześciu anarchistów i antyfaszystów zostało zaaresztowanych przez federalną służbę bezpieczeństwa oraz oskarżonych o tworzenie jednostki terrorystycznej. Ponadto w tym okresie czasu rozpoczęły się huczne przeszukiwania domów anarchistów i antyfaszystów na terenach całej Rosji. Celem uwagi służb bezpieczeństwa stali się kompletnie różni od siebie ludzie z odległych od siebie miast.

Teraz w styczniu nowego roku wezbrała się nowa fala aresztowań.
Antyfaszysta Wiktor Filinkov został uprowadzony w Sankt Petersburgu a następnie torturowany w lesie poza miastem. Oczywiście stało się to z rąk Federalnej Służby Bezpieczeństwa która wymagała od Wiktora przyznania się do bycia członkiem tej mitycznej grupy anarcho-terrorystów. Nie mając sił przeciwstawić się torturom, Filinkov został zmuszony do przyznania się do tego czego nie zrobił, a teraz pozostaje w tymczasowo w izolatce. Prawnik Filinkova stwierdził że ten nie widział nigdy dotąd tak poważnych tortur podczas całej swej praktyki walki z policyjnymi nadużyciami.

Jest również kolejny antyfaszysta Ilya Kapustin, który twierdził że, był torturowany w Sankt Petersburgu przez oficerów FSS. Nie złamały go tortury i sprzeciwiał się oskarżeniom, po tym zdarzeniu zwolniono go za kaucją. Nie ma naprawdę żadnych dowodów na realne istnienie grupy anarchistycznych terrorystów prócz słów wypowiedzianych przez tych którym grożono i torturowano w zamknięciu. Policja robi wszystko by zmusić ludzi do potwierdzenia istnienia podrobionej przez FSS organizacji terrorystycznej której nazwę wymyślili sobie jako “Sieć”. Twierdzą,  że organizacja posiada wiele komórek w różnych miastach, oznacza to iż działania służb niedługo wyjdą poza Sankt Petersburg i rozsieją się po całej Rosji.

Oczywiście te wszystkie działania mają na celu próbę zniszczenia ruchu anarchistycznego przed wyborami na prezydenta w 2018. Przez ostatnie lata można było zauważyć zwiększenie się aktywności anarchistów po represjach z 2012 roku. Ludzie znów będą zastraszeni a ruch osłabnie.

Niezbędnym jest pokazanie że nie boimy się i nie możemy być zniszczeni przez ich zmagania. Z drugiej strony represje będą się odbywać za każdym razem gdy ruch anarchistyczny zwróci uwagę FSS, musimy pokazać że im silniejsze będą na nas represje tym wścieklejszy będzie nasz sprzeciw. Teraz jest naprawdę istotnym jest wsparcie dla więźniów, zapobieganie kontynuacji tego „palenia wiedźm” oraz globalne rozpromowanie Dni Solidarności z rosyjskimi anarchistycznymi więźniami.

Wzywamy was do działań solidarnych z represjonowanymi anarchistami  od 5 do 12 lutego tego roku.

Organizujcie różne akcje uliczne, akty solidarności, rozprowadzajcie informacje w mediach i Internecie, co tylko możecie to wprowadźcie w życie.

Jedność, współpraca i solidarność to nasza jedyna broń której możemy użyć wobec oblicza państwowego terroru, bez tych 3 rzeczy złamią nas jeden po drugim.

Jesteśmy gotowi zapewnić miejsce na publikacje na temat solidarnych aktów, po prostu wyślijcie nam je na maila:  media_ns[at]riseup[dot]net

Adres pocztowy tylko dla listów papierowych do zatrzymanego:
VIKTOR SERGEEVICH FILINKOV,
UL. SHPALERNAYA, D. 25,
G. SANKT-PETERBURG,
191123,FEDERACJA ROSYJSKA

Fund-raising: paypal prodavec@protonmail.com

Walczmy o wspólne prawa!

(tłumaczenie z Insurrection News)

Wezwanie z USA: Niech 20 stycznia 2018 będzie Międzynarodowym Dniem Solidarności z Pozwanymi za Dzień Inauguracji

20 stycznia 2017 roku, dziesiątki tysięcy ludzi przywitało inaugurację prezydenta Donalda Trumpa wielkimi protestami, od blokad ulic po akcje ulicznych milicji. Wśród demonstracji, które miały miejsce tego dnia, obecny był również „blok antykapitalistyczny i antyfaszystowski”, a na jego czele transparenty z napisami „No Peaceful Transition” („Nie dla pokojowego przekazania prezydentury”) i „Make Racists Afraid Again” („Sprawmy, by rasiści znowu się bali”). W odpowiedzi na protest, policja brutalnie zaatakowała i otoczyła około 230 osób, aresztując ich za domniemane dokonanie szkód na własności prywatnej lub za przebywanie w pobliżu tego przestępstwa.

Po seriach aktów oskarżeń i prawnych manewrów, około 200 osób postawiono przed zarzutami sześciu różnych przestępstw (z czego pięć za zniszczenie własności i jeden za wzniecanie zamieszek) oraz dwóch wykroczeń (udział w zamieszkach i spiskowanie w celu wywołania zamieszek). Oznacza to, że każdej z tych osób grozi 61 lat w więzieniu.

Ta bezprecedensowa sprawa jest ważna, ponieważ ze strony rządu Stanów Zjednoczonych stanowi próbę ukrócenia zakłócających spokój protestów, które spontanicznie podjęto w odpowiedzi na elekcję Trumpa. Zarzuty mają zdławić aktywny opór i wysłać wiadomość, że sprzeciw nie będzie tolerowany w czasie, w którym jest potrzebny bardziej, niż kiedykolwiek. Na wiele sposobów ta sprawa jest eksperymentem władzy w rozszerzaniu partyjnego aparatu represji, patrząc chociażby na to, że prokuratorzy próbują skarżyć wszystkich grupowo za tych samych kilka wybitych szyb, wyłącznie na podstawie bycia obecnym w pobliżu. Co więcej, policja i inne państwowe podmioty próbują zredefiniować podstawy politycznego organizowania się – odbywanie spotkań, planowanie protestów i maszerowanie w grupie – jako akt spiskowania. Jest to częścią trwającego (zarówno w kraju, jak i na skalę międzynarodową) trendu zwiększania represji wobec ruchów społecznych w tak zwanych „demokratycznych” państwach. Jeśli Stany Zjednoczone odniosą sukces w wytaczaniu spraw przeciwko ruchom społecznym w taki sposób, zapewne zachęci to inne rządy do postępowanie podobnie.

Continue reading Wezwanie z USA: Niech 20 stycznia 2018 będzie Międzynarodowym Dniem Solidarności z Pozwanymi za Dzień Inauguracji

Zaragoza, Hiszpania: Aktualizacja od rodziny uwięzionego antyfaszysty, towarzysza Rodrigo Lanzy

Do wszystkich ludzi, którzy chcą wiedzieć, co u nas i udzielić wsparcia.

W tę sobotę, 17.12.2017, udałam się do więzienia w odwiedziny u Rodrigo. Wiem, że przebywa w izolacji. Izolacji prewencyjnej, bez procesu, ponieważ proces medialny rozegrano niezwłocznie i ze względu na „społeczny niepokój” umieszczono go w pierwszym stopniu. Co to oznacza? Że pozostaje w celi, w której ledwo starcza miejsca na łóżko. W pustej celi. Sam. Wolno mu przebywać 2 godziny na kwadratowym spacerniaku wielkości małego pokoju. Nie widać stamtąd nieba. Jest samotny.

Mówią, że chcą go chronić. Ale Protokół Stambulski mówi, że penitencjarna izolacja może być metodą tortur, a międzynarodowe podmioty uznają ja wyłącznie za karę, którą wolno stosować maksymalnie przez 14 dni, ponieważ może powodować nieodwracalne szkody w psychice. Chcą trzymać Rodrigo w izolatce przez minimum pół roku.

Kiedy przyszłam go zobaczyć, przyprowadzili go skutego, z dwoma oficjelami przed nim i dwoma za nim. Widziałam go przez szklaną barierę. Na tyle, na ile jest to możliwe w tak trudnej sytuacji, jest z nim w porządku. Patrzyliśmy na siebie i długo i rozmawialiśmy o tym, co to wszystko oznacza. On opowiedział mi, co się stało, a ja o całej medialnej zasłonie dymnej, która jest tworzona. To poważna sprawa, ponieważ bez względu na to, co mogą ustalić w trakcie śledztwa, ciężko będzie cokolwiek zmienić z uwagi na społeczny nacisk. Sędzia oparł akt oskarżenia na medialnych doniesieniach i nie wziął w ogóle pod uwagę żadnego z zeznań świadków, którzy się pojawili.

Medialny boom nie zaistniałby, gdyby nie chodziło o Rodrigo i nie byłby tak wielki, gdyby kontekst polityczny był odmienny. Prasa nie tylko wściekle skazała Rodrigo przed przeczytaniem wersji świadków i jego własnej, ale również skazali nas na atak nazistów, który zmusza nas do życia w ukryciu.

Otrzymaliśmy niezliczone groźby wobec Rodrigo i mnie na naszych stronach na Facebooku, Twitterze, etc. Obecnie nie mogę wyjść z domu bez obawy, że zostane rozpoznana i zaatakowana. Opublikowali mój adres i zdjęcia mojej rodziny w sieciach społecznościowych. Obawiamy się o nasze życia po tym, jak zaatakowali Rodrigo nożem i wiem, że ludzie, którzy nam grożą, są niebezpieczni. Nie mogę przestać myśleć o tym, że mój syn mógłby zginąć. Ale obronił się i żyje.

Dziękuję tym wielu, wielu ludziom, którzy okazali nam wsparcie i czułość oraz tym, którzy nas bronili.

Prawda prędzej czy później wychodzi na jaw i jestem pewna, że tak się stanie.

Ściskam mocno,

Mariana

(źródła: Desmontaje4f i Round Robin, przetłumaczone przez Act For Freedom Now!)

 

Berlin, Niemcy: Rigaer94 – Wezwanie do oporu oraz publikacja portretów gliniarzy odpowiedzialnych za represje

Otrzymano 19.12.17:

Państwo policyjne otwiera pełen wachlarz działań: wcześnie rano w ostatni poniedziałek opublikowano twarze około 100 osób, które wzięły udział w wydarzeniach w Hamburgu. Państwowa machina całkowicie porzuciła maskę działań śledczych i rozpoczęła szykany, które mają na celu złamanie wszelkiego oporu. Nie pozostawajmy bierne i wobec tych incydentów, wobec tego potężnego ataku na ostatnie elementy oporu. Spalenie na stosach społeczeństwa sprzedawczyków, morderców i faszystów jest nadal niedokonanym obowiązkiem.

Dla każdego rozsądnego człowieka jasnym jest, że epizod Hamburga był absolutnie konieczny. Kłamstwa i sztuczne debaty represyjnych władz, oraz podległy im system jak i prawicowe media odniosły porażkę próbując przekłamać udany opór wobec G20. W jednym z najbardziej pewnych siebie demokratycznych reżimów na całym świecie, posiadającym zróżnicowany aparat represji i wizerunek niezwyciężalności, dziesiątki tysięcy ludzi odważyły się powstać z kolan, podejmując wielkie ryzyko, a częściowo również poważnie narażając swoje życie. Mieszanina protestów, działań defensywnych i ofensywnych przekształciła szczyt rządzących w katastrofę. Katastrofę dla marki Hamburg, Niemcy i samych najsilniejszych tego świata, których najważniejsze cykliczne spotkanie wiąże się teraz z nieprzewidywalnością.

To, co wydarzyło się na szczycie jest także katastrofą dla policji. Ta instytucja, która w imperium niemieckim, podobnie jak w faszystowskich Niemczech jak i burżuazyjnej demokracji, nigdy nie była tylko organem wykonawczym, ale przede wszystkim legitymizującą siłą tego narodu morderców i nieudaczników. Wszys(-tkie/-cy) wiemy, jak głęboko zakorzeniona jest ideologia państwa policyjnego w naszym społeczeństwie.

Continue reading Berlin, Niemcy: Rigaer94 – Wezwanie do oporu oraz publikacja portretów gliniarzy odpowiedzialnych za represje

Brazylia: Komentarz o działaniach władzy, w kontekście operacji Erebo (wideo)

Przetłumaczone przez Tormentas de Fogo.

Świtem 25 października, czarne chmury zebrały się nad anarchistami z Porto Alegre. Policja w ramach operacji „Érebo” [od Ereba, greckiego, podziemnego boga ciemności] dokonała masowych aresztowań, które zostały nagrane przez rządową machinę propagandową, a teraz są intensywnie nadawane.

W związku z tymi wydarzeniami, w ruchu skrzyżowały się setki potrzeb, pomysłów i uczuć, które dały podstawy różnym przemyśleniom, z tych refleksji zaś, zrodziła się potrzeba ich zakomunikowania. Pragniemy uderzyć z całą naszą determinacją we wspólnego wroga i zacieśnić więzy między poszczególnymi jednostkami i środowiskami, które żyją i działają „po anarchistycznemu”.

Żyjemy i działamy poza ramami państwa, prawodawstwa i demokracji. Szukamy autonomii i zdajemy sobie sprawę, że nie osiągniemy jej drogą pokojową.

Spadkobiercy tradycji walki o wolność i ziemię uczą nas, że możemy egzystować pod wieloma aspektami poza społeczeństwem nam narzuconym.

Patrząc na to z tego punktu widzenia, demokracja jest tylko kolejną formą organizacji społeczeństwa, w której cywilizacja dominuje nad jednostką, niszczy wszelkie próby życia poza wyciągniętym wręcz z wojska porządkiem i ślepym posłuszeństwem. Wielu ślepo podąża za nimi. Ci, którzy kochają wolność, wiedzą jednak że rzeczy te służą tylko do sprawowania nad nami kontroli, która nie może być obecna w naszym życiu. Idea demokracji nie jest zatem drogą do wolności.

Prawa przez nią nakładane są narzędziem dzielenia ludzi na pierwsze, drugie i kolejne kategorie.

Działanie w granicach prawa by zmienić świat na lepsze jest niemożliwe i jedyny nasz z nim związek powinien wyrażać się w postawie antagonistycznej.

Usiłują rządzić, a my walczymy bez wytchnienia. Właśnie poprzez to instynktowne dążenie do wolności definiujemy siebie. Każda droga do anarchii jest w założeniu rzuceniem rękawicy władzy i mimo różnic poglądowych, każdy anarchista pragnie obalenia państwa, kapitalizmu i wartości które one promują. W tym ujęciu samo bycie anarchistą jest w demokracji przestępstwem. Brak zapisów w kodeksie karnym sprawia, że w literze prawa poglądy anarchistyczne nie są karane, co daje nam pewien margines w którym możemy działać, jednak zakres tej wolności nie jest duży.

Przeświadczenie, że to co obce niesie się ze sobą „zło” jest starym mechanizmem kontroli i opresji. Gdy w XIX wieku z Europy na nasz kontynent przybyło kilkoro wygnanych anarchistów, zostali oni przez rząd Brazylii określeni mianem „egzotycznych roślin” [Jest to dosłownie określenie, które zostało użyte przez rząd brazylijski w pierwszej wzmiance o anarchistach w roku 1890, przyp. tłum], nośnikiem niebezpiecznych idei i działań. Większość anarchistów została niedługo potem wygnana.

Continue reading Brazylia: Komentarz o działaniach władzy, w kontekście operacji Erebo (wideo)